Nesto vise o Beogradskim intelektualnim ekstremistima

[digger]

Skoro napisah da smatram da su najveci krivci za unistenje Jugoslavije srbijanski intelektualci. Sto vise ovo pokusavam da razrijesim, sve vise se isto potvrdjuje.

Ne samo da su u pitanju bili "intelektualci" nego oni sto bi u drugim drustvima trebali da budu njihov najveci stepen: akademici. A najgori primjerak akademika koji titulu iskoristava politicki i cije se humane vrijednosti pocinju i zavarsavaju sa vlastitim snovima o srpstvu i srpskom nacionalizmu, je definitivno Dobrica Cosic.

Evo clanka iz pariskog "Le monde" iz decembra 2002, koji je veoma interesantan obzirom da je pisan od onih koji su dogadjaje gledali sa strane. Napis daje interesantne podatke o kontinuiranom djelovanju nacionalista unutar Srbije.

Francuski dnevnik Le Monde o Srbiji kao tvrđavi apsurda koja se još nije obračunala sa demonima nacionalizma

(http://www.zamislisrbiju.org/idc_govori_04.htm)

Ćosićev odbor iz osamdesetih godina zaslužan za pobjedu nad Miloševićem

Dedinje je ususkani, burzujski, sjenoviti dio grada nad kojim lebdi miris tajnovitosti. Tu su zivjeli velikodostojnici iz Titovog vremena, a zatim glavesine iz ere vladavine Slobodana Milosevica i njegove supruge Mirjane Markovic. Dedinje se uzdize iznad Beograda. Dedinje mirise na moc.

U poplocanoj Ulici Branka Djonovica zivi jedan od najkontroverznijih ljudi na Balkanu. Dobrica Cosic je bio Titov zvanicni pisac i tvorac mita o jugoslovenskom "partizanu"; kasnije je bio jedan od Titovih protivnika, disidenata koji nisu upoznali ni zatvor ni progonstvo; poslije toga je postao jedan od inspiratora srpskog nacionalistickog budenja, sankcionisani intelektualac Slobodana Milosevica, teoreticar transfera stanovnistva, bard "velike Srbije"; konacno, bio je samoproklamovani protivnik Slobodana Milosevica, i ovog puta jedan od onih koji nisu dozivjeli ni tamnicu ni izgnanstvo.

Dobrica Cosic - koji samog sebe, u intervjuu koji je dao "Mondu", naziva "otporasem" i "piscem slobode", Cosic koga je Srbija proglasila za "oca nacije", koga bi pristalice Medunarodnog tribunala za ratne zlocine u nekadasnjoj Jugoslaviji zeljele da osude za "zlocine protiv covjecnosti" zbog odgovornosti koju je imao kao ideolog u zastrasujucim ubijanjima pocinjenim u ime srpskog naroda - zivi vec tridesetak godina na Dedinju. Iznad beogradske vreve.

Dobrica Cosic, ili valcer ideologija... Srbija je tokom Milosevicevih godina - trinaest godina jednog diktatora koji je u prvom trenutku bio demokratski izabran, a zatim pozdravljan kao "spasilac srpske nacije" - prozivjela pravu konfuziju politickih repera i rusenja moralnih vrijednosti. Naziv "nacional-komunista", koji je cesto koriscen za oznacavanje gospodara iz Beograda, tacan je i pokazuje da su "Sloba" i njegova draga "Mira", njegov omiljeni ideolog, sprovodili novi totalitarizam, ne izmislivsi pritom nista novo.

Izraz ipak nije u potpunosti tacan: on nije doprinio razjasnjavanju prirode stava Srbije u raspadu Jugoslavije i u ratovima koji su razdirali ovaj region (Slovenija 1991, Hrvatska 1991-1995, Bosna i Hercegovina 1992-1995, Kosovo 1998-1999). Tako je Slobodan Milosevic uspio da promovise ideju o "velikoj Srbiji", o bespostednoj borbi za nacionalne teritorije, krijuci se pritom iza odbrane Jugoslavije. Tako je beogradska propaganda uspijevala godinama da se odrzi izmedu uzvika mrznje upucenih "onom drugom" - nesrbinu - i poziva na ocuvanje federacije u kojoj su svi Juzni Sloveni zivjeli zajedno.

Tako su krajnja ljevica (Jugoslovenska levica, JUL Mire Markovic) i ekstremna desnica (Srpska radikalna stranka, SRS Vojislava Seselja), saveznici "centrista" Socijalisticka partija Srbije, SPS Slobodana Milosevica), igrali komediju zdravog politickog zivota na rusevinama Jugoslavije, nesrecama Srba i grobnicama "neprijatelja srpskog naroda". Tako su, konacno, mladi, zaista demokratski orijentisani aktivisti, koji su doprinijeli padu Milosevica, na sav glas izrazavali zadovoljstvo zbog toga sto su svrgnuli sa vlasti "posljednjeg komunistickog diktatora u Evropi"... ne pominjuci nijednom rijecju njegov nacionalisticki identitet; ne upucujuci ni ovog puta ni najmanju poruku "onom drugom", nesrbinu.

Srbija, koja se euforicno nasladuje svojom "revolucijom" od 5. oktobra, naslijedila je proslost koju su izatkale ta nacionalisticka pobuna, diktature i lazi. Izabrani predsjednik Vojislav Kostunica, koji je, kako se cini, privrzen demokratskim obicajima, postovanju prava i koji kaze da je protiv upotrebe nasilja, i sam je prozet snaznom nacionalistickom tradicijom. Srbija se jos uvijek nije obracunala sa svojim demonima, od kojih su neki izvuceni iz stare proslosti, druge je stvorio i njima manipulisao Slobodan Milosevic koji je bio spreman na sve, na ubistvo, na krvave pobjede i na prikrivene poraze samo da on i njemu bliski sacuvaju apsolutnu kontrolu nad zemljom uvucenom u ludilo.

Dobrica Cosic ispija solju kafe. Ovaj Titov i Milosevicev covjek, koji je igrao ulogu koja se ne moze zanemariti u nastanku ovog nacionalnog ludila, aplaudira "zestini naroda", "demokratskoj i miroljubivoj revoluciji", "eksploziji koja je tinjala tokom decenija Titove i Miloseviceve vlasti. Dobrica Cosic, sa pramenom bijele kose na celu, uznemirenog izraza lica, sjedi u stilskoj fotelji okruzen knjigama i slikama i fiksira svog sagovornika pogledom stare nepovjerljive sove.

Dobrica Cosic prihvata da napravi bilans Milosevicevih godina. "Pozitivan" aspekt je "borba za jednakost izmedu srpskog i drugih naroda u Jugoslaviji" i "otpor pritiscima spoljnog svijeta". "Negativni" aspekt je odbijanje diktatora da stvori "demokratsko drustvo". Pisac tvrdi da je bio "disident" od 1992. godine, godine u kojoj ga je za predsjednika Savezne Republike Jugoslavije postavio Slobodan Milosevic, tadasnji predsjednik Srbije, taj "Sloba" koji je od osrednjeg politickog ucenika postao njegov ucitelj i apsolutni gospodar. Da bi se shvatio Dobrica Cosic, treba razumjeti njegov rjecnik.

Za njega je "opozicija" kojoj on, dakle, pripada, neizbjezno nacionalisticka, zbog toga sto je antikomunisticka, antititoisticka i antimilosevicevska. "Kada je Milosevic branio srpski narod, on je imao podrsku opozicionara. A kasnije, kada smo shvatili da je on tiranin, da je njegova zelja za vlascu potisnula njegov patriotizam, on je izgubio podrsku srpske opozicione elite".

Cosic je izostavio jedan detalj: to sto je smijenjen sa polozaja saveznog predsjednika 1993. godine uglavnom se dogodilo zbog toga sto je stao na stranu Radovana Karadzica, politickog sefa separatistickih bosanskih Srba. Njemu se vise dopadao ovaj psihijatar koji je recitovao stihove dok je izdavao naredbe za bombardovanje Sarajeva, koji je odbijao planove zapadnih zemalja, nego Slobodan Milosevic koga su optuzivali da rasprodaje vitalne interese srpskog naroda. Cosic je smatrao da bi Radovan Karadzic, nacionalista koji je iskrenije mrzio nesrbe, mogao biti bolji sef "velike Srbije" cije su se konture tada mogle nazrijeti, poslije pobjeda etnickog ciscenja.

Poslije toga, Dobrica Cosic je u Beogradu postao predmet poruge. To ne cine samo neki akademici iz njegove generacije. Ostali mu se rugaju zbog toga sto je toliko podrzavao Tita, a zatim Milosevica, sto je toliko zivio na Dedinju, sto je oduvek bio "disident" tako blizak vlasti. Takode mu se upucuju kritike zbog toga sto se taj zivot savjetnika vladara, pun luksuza i privilegija, u ocima Srba poistovjecuje sa plastom "komuniste", za razliku od modernih nacionalista kao sto je Vojislav Kostunica, koji sada stizu na vlast. "Postoje dvije Srbije. Jedna je okrenuta prema Orijentu, druga prema Zapadu", objasnjava Svetislav Basara, knjizevnik, ostar kriticar intelektualaca, koji za sebe kaze da je "Srbin" i "hriscanin", a samim tim antikomunista i antinacionalista". "Cosic je lider proorijentalne Srbije, izolovane i ksenofobicne. Njegovo vrijeme je proslo. Mladi iz proevropske i urbane Srbije u njemu vide samo klovna". "Memorandum je dubre, to su ideje iz XIX veka", dodaje on. "Cosic i njegov klan su ponudili jednu ideologiju Milosevicu koji se njom posluzio da izazove krvoprolice". "Otac nacije" je ipak sacuvao prijatelje, prije svega u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. Predrag Palavestra, predsjednik Pen centra u Beogradu, smatra da je "Dobrica Cosic jedan od najuticajnijih ljudi u drugoj polovini XX vijeka, tvorac mita o partizanima, kao i srpskog nacionalnog programa". "Medutim, ta nacija, ciji je on duhovni otac, nije nacija nasilja, razaranja i etnickog ciscenja, vec slobode i odbrane ljudskih prava", kaze pisac. Predrag Palavestra, kao i mnogi beogradski intelektualci, uspostavlja vezu izmedu srpske nacionalisticke inteligencije i pobjede protivnika Slobodana Milosevica, vezu koja je proistekla iz Odbora za odbranu slobode misli i izrazavanja koji je odigrao odredenu ulogu u politickom zivotu Srbije u periodu od 1984. do 1989. godie. "Okupljali smo se u ateljeu slikara Mice Popovica", prisjeca se on. "Bilo je tu raznih ljudi kao sto su Mihailo Markovic (ideolog Miloseviceve partije SPS tokom devedesetih), Vesna Pesic (jedna od istaknutih licnosti u antimilosevicevskim demonstracijama u zimu 1996-1997), Vojislav Kostunica, najmladi medu nama. Na celu je bio Dobrica Cosic. Uostalom, zvali su nas Cosicev odbor. Mi smo vec pripremali tu demokratsku revoluciju koja se odigrala ove godine". Cosicev odbor je, dakle, bio glavna politicka formacija covjeka koji je upravo postao predsjednik Jugoslavije. U to vrijeme, Slobodan Milosevic i Savez komunista su se borili protiv ovih demokrata od kojih su neki kasnije formirali prve nacionalisticke bataljone. Zatim je svako krenuo svojim putem, Cosic i Markovic na strani nacional-komunistickog diktatora, Vesna Pesic u pacifistickoj nacionalistickoj opoziciji, dok se Kostunica povukao iz javnog zivota. Buduci predsjednik je ostao veoma blizak jednom drugom nacionalisti, akademiku Nikoli Milosevicu, filozofu i pocasnom predsjedniku Srpske liberalne stranke. Nikola Milosevic na sljedeci nacin rezimira njihovu intelektualnu saradnju i suprotstavljanje Slobodanu Milosevicu: "Kostunica i ja smo smatrali da se mogu udruziti liberalna opcija i nacionalna opcija". Nikola Milosevic, koji se drzi po strani od mondenskih salona i zivi u skromnom stanu u oronuloj zgradi i nije odusevljen kada ga predstavljaju kao "Kostunicinog ideologa" uprkos "tridesetogodisnjem prijateljstvu", prica o njihovom neprijateljstvu prema Titovoj Jugoslaviji - "iskrivljenoj gradevini ciji je pad neizbjezno i na nesrecu morao da dovede do prolivanja krvi" - kao i prema Milosevicevoj Jugoslaviji - "razaranju institucija, ekonomije i porazu na kraju svih ratova".

Svi su krivi osim Srba

Dobrica Cosic, inspirator Memoranduma Srpske akademije nauka i umjetnosti iz 1986. godine, ideolog srpskog nacionalnog programa, prica o tome kako je "srpski nacionalizam u potpunosti demokratican". "Nasuprot tome, slovenacki, hrvatski i muslimanski nacionalizam su sovinisticke ideologije koje su izazvale rat". Nekoliko godina prije raspada titoisticke federacije, ovaj akademik je izjavio: "Treba platiti odgovarajucu cijenu da bi se izaslo iz Jugoslavije!" On se tada zalagao za "transfer stanovnistva" koji je trebalo da bude "civilizovan". "Predlozio sam", priznaje on, "etnicke kompromise koji bi doprinijeli rjesavanju teritorijalnog problema, kao sto je podjela Kosova. Medutim, Franjo je, odbijajuci da da i najmanja prava Srbima u Hrvatskoj, izazvao srpski revolt"! Prst optuzbe uperen je na Slovence, Hrvate, bosanske muslimane, kosovske Albance. Po Cosicevom misljenju, oni su jedini krivci! Kriv je i Zapad koji je "satanizovao srpski narod".

[digger]

IVAN STAMBOLIC, koji je (greskom) pomogao da Milosevicu da dodje na vlast, dao je slijedeca misljenja o politickoj situaciji u Srbiji 1999. U avgustu 2000 je likvidiran po nalogu svog bivseg sticenika i "prijatelja."

ZATVOREN JE KRVAVI KRUG

   Pred ovolikim i ovakvim porazom srpskog naroda i drzave Srbije, pred ovolikom smrcu - moralno je jedino cutanje! Ako se vec ne cini ono sto se ciniti mora!

- SANU MEMORANDUM JE bio prvi put ponudjena cjelovita optuznica protiv cjelokupnog drustvenog sistema, pocevsi od avnojevskih temelja Jugoslavije. On bi se mogao nazvati "in memoriam" za Jugoslaviju i Srbiju, za ravnopravnost, bratstvo i jedinstvo. To, zapravo, i jeste srz obmanjujucih pokusaja, ne samo politicke i drustvene, nego i moralne destrukcije koju zagovara ovaj rukopis. On u sustini staje na stanoviste suprotno interesima Srba u citavoj Jugoslaviji. Sama pozicija sa koje se pristupalo izradi takozvanog memoranduma obezvredjuje, jer Srbiju ne vidi u Jugoslaviji, a Jugoslaviju ne vidi od sovinisticki zamisljene Srbije. Memorandum je samo posluzio da se otvori front nacionalisticke borbe za vlast... ocijenio je tada, dakle, 1986. godine, Ivan Stambolic, tadasnji predsjednik Predsjednistva Srbije, prvi covjek koji je stradao u politickim cistkama Slobodana Milosevica.

   Danas, 13 godina nakon pojave ovog dokumenta, Ivan Stambolic za "Pobjedu nedjeljom" kaze:

- Iz ovog bespuca, iz ovog sveobuhvatnog poraza, iz ove kolektivne izgubljenosti u vremenu i prostoru, poslije tolikih obmana i prevara - ja ne znam da li znam sta danas i odavde treba i valja reci, kada vecina jos uvijek ne vidi i ne cuje istinu, kada bjezi od suocavanja sa istinom. Prije 610 godina izgubili smo boj na Kosovu. Sada smo izgubili i samo Kosovo. Ovaj poraz, ma koliko veliki bio, ne moze biti pretvoren u pobjedu. U ovih 13 godina krvavi krug je opisan i zatvoren. Ja sam, zajedno sa istomisljenicima, s vlasti prognan zato sto sam rjesavao, a nijesam rijesio kosovski problem. Sada je rijesen!

   Mi smo kosovski cvor zajedno sa Albancima razrjesavali. Drugi su to macem presjekli - zavezujuci i sebe i nas u hiljade novih, mrtvih cvorova, bezglavo srljajuci iz poraza u poraz.

Cinili su to na talasu mase, sile i brzine usijanih glava i pomahnitale nacionalisticke mrznje. Rezultat je - istorijski poraz srpskog naroda i drzave Srbije.

Sada su govori i kazivanja mnogih amoralni. Pred ovolikim i ovakvim porazom zivota, pred ovolikom smrcu, moralno je, cini mi se, jedino cutanje. Ako se vec ne cini ono sto se ciniti mora.

[Zadig]

Pozitivan" aspekt je "borba za jednakost izmedu srpskog i drugih naroda u Jugoslaviji" i "otpor pritiscima spoljnog svijeta".


Njemu se vise dopadao ovaj psihijatar koji je recitovao stihove dok je izdavao naredbe za bombardovanje Sarajeva, koji je odbijao planove zapadnih zemalja

On se tada zalagao za "transfer stanovnistva" koji je trebalo da bude "civilizovan". "Predlozio sam", priznaje on, "etnicke kompromise koji bi doprinijeli rjesavanju teritorijalnog problema, kao sto je podjela Kosova.

Ovaj covjek je definitivno...lud.

[pitt]

Memorandum SANU kao platforma za rat


Akt kojim je počela drama jugoslovenskih naroda







Jedino srpski narod nema svoju državu: Kosta Mihailović



Dragoljub Todorović
Saslušanje Mihaila Markovića i Koste Mihailovića, akademika, pred Haškim tribunalom, u svojstvu svedoka koje je predložio Slobodan Milošević, ponovo je aktuelizovano pitanje dokumenta SANU pod imenom Memorandum koji je u javnost plasiran u oktobru 1986. Naime, akademici Marković i Mihailović spadaju u krug od samo nekoliko akademika koji se sa punim pravom mogu smatrati autorima Memoranduma.
Kada se sa vremenske distance od skoro 20 godina analizira tekst Memoranduma SANU dolazi se do nesumnjivog, nepobitnog i pouzdanog zaključka da je taj dokument osnovna i potpuno nesporna, politička, nacionalna i srpska velikodržavna platforma za ratove koje je započeo i u poslednjoj deceniji XX veka vodio Slobodan Milošević.



ONDA SU DOŠLI RATOVI
Memorandum SANU je inicijalni akt kojim je praktično počela drama jugoslovenskih naroda sa strahovitim pogibijama, nezamislivim zločinima, neviđenim stradanjima civila (staraca, žena i dece), opsadama i razaranjima gradova, progonima, iseljavanjem i raseljavanjem čitavih regija, koncentracionim logorima, silovanjima, rušenjem kulturnih, verskih i prosvetnih objekata, uništavanjem imovine i svih drugih dobara, spaljivanjem čitavih gradova, sela, šuma, njiva i livada, masovnim ubijanjem i genocidom.
Memorandum SANU predstavlja elaborat, program i manifest velikosrpske državotvorne ideje, apel za uspostavljanje jedinstva srpskog kulturnog prostora bez obzira na republičke granice, zahtev za reviziju međurepubličkih granica uspostavljenih na zasedanju AVNOJ u Jajcu 1943, traktat o zaverama, ugroženosti i neravnopravnom položaju srpskog naroda u Jugoslaviji, upozorenje o brojčanoj nadmoći srpskog naroda u Jugoslaviji u odnosu na sve ostale narode, izraženo statističkim pokazateljima, podsećanje na srpske žrtve i srpsku krv prolivenu za zajedničku državu, isticanje do besmislenosti uveličanih i demagoški glorifikovanih problema Srba u Hrvatskoj, Bosni i na Kosovu, upoređivanjem položaja Srba u Jugoslaviji osamdesetih godina sa stanjem za vreme fašističke okupacije, ustaške vlasti i zločina balista u Drugom svetskom ratu.
U suštini, do krajnjih konsekvenci doveden, Memorandum SANU je poziv srpskom narodu na ustanak i objava rata svima koji se ne slažu sa vrlo precizno i jasno formulisanim i definisanim ciljevima za konačno formiranje srpske države u skladu sa parolom - svi Srbi u jednoj državi.
Navedeni zaključci o Memorandumu kao projektu definitivnog rešavanja srpskog nacionalnog pitanja i konačnog formiranja jedinstvene srpske države na Balkanu, nesumnjivo i bez ikakve dileme proizlaze iz male, samo za potrebe ovog teksta urađene, analize sadržaja Memoranduma:
1. Otvoreno se konstatuje da u Jugoslaviji jedino srpski narod nema svoju državu. Posebno se apostrofira da neke republike imaju i druge alternative sem jugoslovenske i da preti opasnost od raspada Jugoslavije a da nije rešeno pitanje državnosti Srbije. Srpski narod ne može spokojno očekivati budućnost u takvoj neizvesnosti pa se pledira za to da Srbija definiše svoj nacionalni interes, da jasno sagleda svoje ekonomske i nacionalne interese da ne bi bila iznenađena događajima. S obzirom da su Srbi živeli u pet od šest tadašnjih republika u Jugoslaviji, potpuno je jasno da rešavanje državnosti Srbije i definisanje srpskog nacionalnog interesa podrazumeva stvaranje jedinstvene srpske države koja bi obuhvatala sve teritorije na kojima žive Srbi što bi dovelo do prekrajanja postojećih republičkih granica, ugrožavanja interesa drugih naroda i u krajnjoj instanci do rata, pa je zbog toga Memorandum velikosrpski državni projekat.
2. Posebno se insistira na uspostavljanju punog nacionalnog i kulturnog identiteta srpskog naroda nezavisno od toga u kojoj se republici ili pokrajini nalazio, što se tretira kao njegovo istorijsko i demokratsko pravo. Time se praktično traži i političko i teritorijalno jedinstvo srpskog naroda što nije ništa drugo nego zalaganje za koncept Velike Srbije.
3. Plasira se teza da Srbija tokom rata nije bila u položaju da potpuno ravnopravno učestvuje u donošenju odluka koje su prejudicirale buduće međunacionalne odnose i društveno uređenje Jugoslavije. Na Drugom zasedanju AVNOJ Srbi nisu imali svoje legitimne predstavnike već su većnici birani iz srpskih vojnih jedinica i članova Vrhovnog štaba koji su se zatekli na teritoriji Bosne i Hercegovine, za razliku od većnika drugih republika koji su došli na zasedanje sa svoje teritorije i koji su iza sebe imali nacionalne političke organizacije sa izgrađenim stavovima i programima. Dakle, Srbi su od samog početka, od prvog formulisanja budućeg državnog uređenja Jugoslavije, bili u neravnopravnom položaju. U tom smislu navodi se:



TEORIJA ZAVERE
"Položaj Srba morao je biti blagovremeno razmotren i regulisan sa stanovišta njihovog nacionalnog integriteta i nesmetanog kulturnog razvoja, a ne da to izuzetno pitanje ostane otvoreno za rešenja koja pogađaju vitalne interese srpskog naroda".
Izložena teza dovodi u sumnju međurepubličke granice čije utvrđivanje je počelo na Drugom zasedanju AVNOJ u Jajcu 1943, što dalje znači da te granice treba revidirati. Kako se to ne može ostvariti bez ugrožavanja interesa drugih naroda i bez ratne opcije, takvo stanovište takođe je svojevrstan zahtev za konstituisanje srpske države koja bi obuhvatala sve teritorije na kojima žive Srbi.
4. Poznata je i u srpskom narodu relativno široko prihvaćena teorija zavere protiv Srba čiji su tvorci i nosioci najčešće Vatikan, Kominterna, katolički narodi u Jugoslaviji: Slovenci i Hrvati. Tu temu eksploatiše i Memorandum da bi dokazao ugroženost srpskog naroda i njegov inferiorni položaj u Jugoslaviji. Navodi se primer stava Kominterne koja srpski narod tretira kao ugnjetačku naciju pa zbog toga pre rata nije stvorena srpska komunistička partija a Slovenci i Hrvati su imali svoje nacionalne komunističke partije i tako zadobili odlučujuči uticaj u CK KPJ posle rata. Ovome se dodaje dugogodišnja saradnja Hrvata Tita i Slovenca Kardelja kao odlučujućih faktora vlasti što je doprinelo formiranju hrvatsko-slovenačke koalicije protiv srpskog naroda. Sve ovo se ističe i potencira kao upozorenje Srbima da bi se pridobili za akciju ispravljanja dugogodišnjih nepravdi, zavera i potcenjivanja srpskog naroda u Jugoslaviji i uspostavljanja države sa ulogom i značajem koja srpskom narodu pripada na osnovu njegove brojnosti i istorijskih zasluga za formiranje zajedničke države, što je u stvari zalaganje za jednu vrstu velikosrpskog koncepta države.



ISTORIJSKO, MORALNO I RATNIČKO
5. Da bi se istaklo i potenciralo to neprikosnoveno i skoro prirodno pravo srpskog naroda da vodi glavnu i odlučujuču reč u državnim poslovima tadašnje Jugoslavije, objavljuju se statistički podaci o velikoj i značajnoj razlici između broja Srba i broja drugih naroda u nacionalnoj strukturi Jugoslavije. Iznosi se podatak da izvan teritorije SR Srbije živi znatno više Srba nego što je u Jugoslaviji Slovenaca, Albanaca i Makedonaca, uzetih pojedinačno, a skoro isto koliko i Muslimana. Ovakvim i sličnim statističkim podacima sugeriše se neophodnost i nužnost dominantnog uticaja srpskog faktora na vođenje politike u Jugoslaviji, što je varijanta preuređenja Jugoslavije u velikosrpskom duhu.
6. Kompletan tekst Memoranduma prožet je isticanjem srpskih žrtava palih za oslobođenje i zajedničku državu i prolivanjem srpske krvi za iste vrednosti. Na tome se insistira da bi se dokazalo srpsko istorijsko, moralno i ratničkom slavom stečeno pravo na povlašćen status i glavnu ulogu Srba i Srbije u upravljanju državom. U Memorandumu piše da je srpski narod u Hrvatskoj imao odlučujuću ulogu u NOB, da je ravnopravnost Srba u Hrvatskoj svojom krvlju stečena tekovina, da su stvaranju srpske Vojvodine u revoluciji 1848. svojom krvlju pomogli i Srbi iz Srbije. Elaborira se i poznata teza Dobrice Ćosića o srpskim pobedama u ratu i porazima u miru:
"Reč je prvenstveno o srpskom narodu i njegovoj državi. Nacija koja je posle duge i krvave borbe ponovo došla do svoje države, koja se sama izborila i za građansku demokratiju i koja je u poslednja dva rata izgubila 2,5 miliona sunarodnika, doživela je da joj jedna aparatski sastavljena partijska komisija utvrdi da posle četiri decenije u novoj Jugoslaviji jedino ona nema svoju državu. Gori istorijski poraz u miru ne da se zamisliti".
Pozivanje na srpske žrtve i prolivenu krv u ratovima za oslobođenje tokom XIX i XX veka, samo je još jedan vapaj, još jedan krik i žal za državom kojom će vladati Srbi i uživati blagodeti svojih ratnih pobeda što je takođe jedan model velikosrpske ideje koja je dominantna teza Memoranduma.
7. Ključni argumenti Memoranduma odnose se na detalje kojima treba izazvati revolt srpskog naroda i usmeriti ga na akciju za promenu odnosa u državi u pravcu jačanja velikosprskog uticaja. Tako se do neslućenih razmera preuveličavaju problemi koje srpski narod ima u Hrvatskoj, Bosni i na Kosovu. Položaj srpskog naroda u Hrvatskoj neosnovano i bez ikakvih dokaza poredi se sa stanjem za vreme fašističke tvorevine, ustaške Nezavisne države Hrvatske (NDH) kada su se prema Srbima primenjivali rasni zakoni. To poređenje je toliko neumesno i deplasirano da to ne treba posebno dokazivati. Kada je reč o Kosovu, preterivanje i glorifikacija patnji Srba dostiže fantastične razmere pa se tvrdi:
"Fizički, politički, pravni, kulturni genocid nad srpskim stanovništvom Kosova i Metohije najteži je poraz u oslobodilačkim borbama što ih je vodila Srbija od Orašca 1804. do ustanka 1941."
Piše se o pet godina dugom albanskom ratu protiv Srba na Kosovu i taj rat se poredi sa četvorogodišnjom nemačkom okupacijom u Drugom svetskom ratu. Upotrebljavaju se termini: agresija, odbrana naroda i teritorije, revolucionarna borba i slični.
Ovakva preterivanja su u funkciji direktnog huškanja srpskog naroda i podstrekivanja da krene u odlučni boj za velikosrpske ciljeve vrlo jasno i vrlo precizno definisane u Memorandumu.
Beograd, 17. januar 2005. Autor je advokat iz Beograda


Toliko o intelektualcima iz Begesha (cast izuzetcima)