Historija je ovo potvrdila zabiljezivsi desetak genocida vecih razmjera nad Bosnjacima nakon sto je “Nacertanije” vidjelo svjetlo dana, u Bosni i Sandzaku posebno.
Duh zlocina “Nacertanija”, kao i duh zla iskazan i u Moljevicevom projektu “Homogena Srbija”, koji je bio utemeljen na “Nacertaniju”, intenzivno je zivio kao ideologija, kao aspiracija i bio zamahac agresije Srbije i Crne Gore na Bosnu i Hercegovinu 1992. godine, kada su se za zlo i zlocin stvorile pogodne historijske okolnosti...
Stevan Moljevic je u Niksicu (Crna Gora) 30. juna 1941. godine objavio svoj projekat “Homogena Srbija”. Svojim projektom, ideolog zlocina Moljevic poziva Srbe i Crnogorce na svekoliku slogu i “ljubav za drzavu” (“Veliku Srbiju”), isticuci da se do drzave moze doci samo ako su svi Srbi okupljeni u “Velikoj Srbiji” “...koja ima da obuhvati celo etnicko podricje na kome Srbi zive...”
Moljevic svojom “Homogenom Srbijom” insistira na “...preseljavanju i izmeni ziteljstva, narocito Hrvata sa “srpskog” i Srba sa “hrvatskog podrucja”, i po njemu to je jedini put da se razgranicenjem Srba i Hrvata, a posebno na stetu Bosnjaka u Bosni i Hercegovini, stvori “Velika Srbija”, te da se tako dosanja velik san o tzv. “Carstvu Srpskom – Dusanovom” – pa, ako treba i zlocinom...
Moljevic u svojoj “Homogenoj Srbiji” podvlaci da se “danas granice moraju udariti i da one moraju da obuhvate celo etnicko podrucje na kome Srbi zive sa slobodnim izlazima na more za sve srpske oblasti koje su na domak cetiri srpska mora...”
Ovaj nacionalisticki poklic posebno je bio ozivio 1989. godine kao vrhunac, kao euforija iracionalnog naciona etnickog ludila kod Srba... Na 600-tu godisnjicu KOSOVSKE BITKE, najveceg vojnog poraza Srba, “slaveci” taj poraz po tzv. “srpskim krajevima” Srbi su nosili mosti Kneza Lazara, njima nosenim obiljezavajuci granice tzv. “Velike Srbije”, budeci time iracionalno porive, prije svega kod Srba sto su zivjeli u Hrvatskoj i u Bosni i Hercegovini, najavljujuci time novu kataklizmu ljudi na prostoru tzv. Titove Jugoslavije, koja je u osnovi bila istinska prosrpska tvorevina, najavljujuci time novih pet ratova na tom prostoru u kojima ce gubitnici biti svi, ali Srbi ponajvise...
Cetrdesetak godina nakon “Homogene Srbije”, osamdesetih godina XX stoljeca svjetlo dana ugledao je novi veliko-srpski nacionalisticki pokret MEMORANDIM SANU (Srpske akademije nauka i umjetnosti), kao izraz tog vremena i stecenih okolnosti, u kojima se svijest srpskih intelektualaca u Srbiji, ali i na prostoru cijele Jugoslavije, odredjivala prema svojim nacionalnim porivima, vodjenim ka ostvarenju srpskog mitskog sna o dominaciji u prostoru drzavom “Velikom Srbijom”, utemeljenom na fikciji i izfrustriranim historijskim poluistinama o navodnoj srpskoj velicini, ciji je materijalni ozraz u svojoj nominalnoj odrednici, bila historijska, ali prevashodno mitska konvencija “CARSTVO DUSANOVO”...
Za izvrsitelja svojih memorandumskih fikcija srpski akademici su izabrali, tada mladjahnog Slobodana Milosevica. Izbor je pao nakon Milosevicevog obracanja Srbima na Kosovu polju, 24. aprila 1987. godine... U vizijama srpskih akademika Milosevic je bio najpodesniji za provedbu njihove velikosrpske ideologije, koga kao takvog prihvata i SPC – Srpska pravoslavna crkva... Tito je umro, velikodrzavni nacionalizmi Beograda i Zagreba mogli su biti otvoreniji, radikalniji, prije svega ka Bosni i Hercegovini i unistenju Bosnjaka i ostalih nesrba... Ni oko cega se ti nacionalizmi nisu mogli dogovoriti izuzev oko zajednickog unistenja Bosnjaka, cime bi bila unistena supstanca Bosne, a potom i Bosna sama.
Slaveci svoj najveci poraz, poraz Srba na Kosovu polju od Turaka 1389. godine, na tom istom mjestu, 600 godina poslije, na Gazimestanu, noseni iracionalnom euforicnom opijenoscu, na Vidovdan, na isti dan, na dan cuvene bitke i “vecnog rata”, u cijem se imenu cuje posljednji odjek imena staroslovenskog vrhovnog paganskog boga Svantovidam na Kosovu polju, se okupilo, prema tvrdjenju zvanicne propagande, oko dva miliona Srba, petina citavog naroda...
A oko podne se na jasnom osuncanom nebu pojavila jedna crna tacka koja je stalno bivala veca i veca Ptica, prividjenje ili Bozije poslanstvo? “Crna ptica” se potom pretvorila u helikopter koji se polahko spustao prema sredini uzrujane mase Srba... Iz oblaka prasine izronio je Slobodan Milosevic, stupio na govornicu visoku 18 metara i odrzao historijski govor o Srbima pobednicima i kada su gubili “bojeve”, o Srbima kao “nebeskom narodu”... A onda je masa zapjevala:”Care Lazo, nisi im’o srece da se Sloba pored tebe šeće”. Eho ove pjesme odjekivao je od Sar planine do Palića, od Pirota do Benkovca... U Bosni, u Bosanskoj krajini, Prijedoru, Banjoj Luci, u Trebinju, Bijeljini... Euforija je blistala pa se oblikovala mitskom patinom. Milosevic je tako u iluziju Srba zaista sisao s neba i ostao da se batrga u glibu te iluzije i vlastitog sizofrenog ludila iz koga ne izlazi ni danas, zatvoren u celiju HASKOG TRIBUNALA, gdje ceka presudu ovozemaljsku.
Dok pisem uvodnu rijec za ovu knjigu, pitam se sta ova knjiga ocekuje od svojih citatelja... Ocito, da bude prijemciva, prihvatljiva, razumljiva, da dadne i odgovore i uputi upozorenja.
Moze li se ova knjiga razumjeti, prihvatiti, moze li joj poruka biti blistavo jasna, ako se ovakvim uvodom citateljima ne objasne, ako je objasniti uopce moguce, porive Srba kao zatocenika iracionalnog mitomanstva, koji su na kraju XX stoljeca prihvatili potpuno retardirani koncept borbe za prostore, za zemlju... Bez te geneze ovakvu knjigu je tesko razumjeti, isto kao sto je tesko razumjeti bit, sustinu srbo-paganskog mita koji, posebno iz usta srpskih intelektualaca, progovara cjelinom svoga iracionalnog duha, sto u zbiru sa drugim, oslikava i ukupni srpki nacionalni, kolektivni duh...
Jer, ako Srbin prof.dr. Jovan DERETIC, ucenjak s americkim doktoratom, u svojoj dvotomnoj knjizi “Istorija Srba” podastire “dokaze” kako je srpski narod star tri i po hiljade godina, kako su Arijevci potomci Srba, kako su Hazari bili “srpska sekta”, kako su Srbi nekada bili najbrojniji narod na svijetu, kako je Aleksandar Veliki bio cisti Srbin sa prezimenom Karanovic, kako su Srbi jos u pradavnim vremenima bili osvojili Indiju, kako je grcka-helenska kultura, zapravo srpska kultura, onda se moramo zapitati u koliko dubokom glibu se nalaze srpski intelektualci, kao kulturni predvodnici Srba, s onu stranu racionalnog.
Vrlo je malo onih srpskih intelektualaca na pravoj, na strani racionalnog koji poput Mirjane Miocinovic iz Beograda kaze:”Mi, Srbi imamo kolektivnu odgovornost jer smo Slobodanu Milosevicu dali svoju saglasnost...”
Dr. Nada Popovic kaze:”Ne mozemo mi, Srbi ni sa kim u svome neposrednom okruzenju, svi su nam krivi samo mi krocimo “pravo po bespucu”, samo smo mi “nebeski narod” i nece proci mnogo vremena, ako se pameti ne dozovemo, pa cemo se svi tragicno reducirani, naci pod jednom sljivom, na malom ostrvu, usred uzburkane kosmicke kataklizme, kako to zloumno, maloumno, predvide voajer, srpski slikar Milic od Macve, koji pocetkom decembra 1994. godine u “Javnosti” klice: “Ako se Amerika bude svrstala uz Tursku, i Americi odmah treba obajviti rat, a Turskoj u prvi sat napada...”, pa dodaje zapjenusano:”Ja vec vidim sokole Ratka Mladica pod zidinama Carigrada... Stekli su se uslovi za osnivanje Nove Vizantije – pravoslavne. Cekaju nas potlaceni Bitljani, Licani, Lidjani, Lazi, Olivi, Nestorijanci, Jermeni i Asirci, cekaju nas kao ozeblo sunce da ih mi Srbi vratimo u zivot i oslobodimo Turkmensko more... Konstantinov grad (Istanbul) i Sveta (Aja) Sofija moraju biti stozer pravoslavlja...
Hajde muskinje, uspravite glave! Drina je dusnik za dva plucna krila, a ne za jedno.”
Ludi Milic od Macve tako je pjenio krajem 1994. godine, da bi nakon cetiri godine, 1998. godine, u beogradskom “Vremenu” procijedio:”Politika je kurva... Ali posto sam ja angazovani i nacionalni umjetnik, onda to komplikuje stvari, kao da politika lupka na kapidzik – kuc, kuc... I osluskuje ona... Hoce da te namami sebi, politika, kurva, drolja nad droljama...”, pa nastavlja: ”Pomislih 1988. – evo mog vladarakoji ce realizovati moj projekt o “Srpskoj Vedanti”... On, Slobodan, pravi nacionalisticki vodja, digao narod na noge, kad ono nista ne osvoji, nista se ne sagradi, ni jedna se zgrada ne podize... Naprotiv, narod srpski postrada tako zestoko i pogubi svoje etnicke teritorije...”
Literatura: “Svjedociti zlocin i bosnoljublje” (Geneza zlocina)
nnni sekunde