Muslimanski masakr nad jevrejskim plemenom Benu Kurejza

[Rejhana]

Ovu škakljivu temu koja će moždaa donekle osvijetliti istoriju arapsko (muslimansko)-jevrejskih odnosa otvaram dužim tekstom u kojem je uvodni dio koji govori kako i odakle su jevrejska plemena došla i naselila se na arapski poluotok, čime su se bavili, dok se glavni dio teksta bavi opisom samih događaja Bitke na Hendeku kao i događaja koji su uslijjedili nakon toga sve do masakra nad nedužnim pripadnicima jevrrejskog plemena Benu Kurejza, a sve to zbog navodne izdaje u toku bitke na Hendeku, a koju ni hadisi ne navode.

Zanimljivo je da je presuda donesena za izdaju države prema zakonu druge države (stari zakon), a u isto vrijeme se Muhammedu objavljuje najnoviji update zakona od Allaha.


Benu Kurejza (Banu Qurayza) je bilo treće veliko jevrejsko pleme iz predislamske Arabije. Na sjever Arapskog poluostrva su se doselili u 2. ili 3. vijeku, najvjerovatnije poslije jevrejsko-rimskih ratova (Prvog i Drugog jevrejskog ustanka).

Ovo nam spominje i poznati arapski poeta, pjesnik i kolekcionar arapske poezije Abu al-Faraj al-Isfahani (897.– 967.g.), u svojoj knjizi „Kitab al-Aghani“ (“Knjiga pjesama“) objavljenoj u 8/9. vijeku, gdje kaže da se jevrejsko pleme Kurejza naselilo u oblasti Mahzur (desetak kilometara južno od Medine) u prostranoj dolini Al-Harah na sjeverozapadu arapskog poluostrva.

Vec od 5. vijeka Benu Kurejza, kao i druga dva velika jevrejska plemena, žive u Jathribu (Medini). Kada su se u 5. vijeku sa juga Arabijskog poluostrva na ove prostore doselila dva jaka arapska plemena iz Jemena - Benu Avs i Benu Hazredž (Banu Khazraj), pripadnici plemena Benu Kurejza su često nastupali kao saveznici plemenu Benu Avs, sa kojim su se i bračno miješali, poprimajući i dosta arapskih običaja. Smatrani su „svešteničkim plemenom“, pa su ih Arapi nazivali kahinan, što dolazi od reci kohanim - hebrejske riječi za sveštenika (kohena). Arapski istoričar Ibn Ishak (umro 761. ili 767.g.) u svom radu „Život Muhameda“ („Sirat rasul Allah“) smatra i piše da: „oni vode porijeklo sve od Arona (Harun) pa i dalje do jevrejskog praoca Abrahama (Ibrahim)“, ali navodi samo osam potomaka izmedu Arona i predaka plemena Benu Kurejza.

I sunitski islamski ucenjak Ali bin Ahmed al-Samhudi (iz 15. vijeka) između ostalih jevrejskih klanova koje nabraja u Medini, pominje i pleme Banu Kurejza kao blisko jevrejskom klanu Benu Hadl. I oni su, kao i druga jevrejska plemena, u ove krajeve donijeli i primjenili znanja u sađenju palmi, datula (hurmi) i žitarica i time postigli zavidan ekonomski nivo u odnosu na zatečena arapska plemena. O ovome piše arapski istoričar Abu Abdulah Muhamed ibn Omar ibn al-Wakidi (748.- 823.g.) koji kaže da su pripadnici plemena Benu Kurejza bili ljudi sa velikim znanjem i radnim navikama „dok mi, arapska plemena nismo posjedovali znanja i navike sađenja palminog drveća i vinograda, već smo samo uzgajali ovce i kamile“.

Ibn Khordadbeh (820.- 912.g.) perzijski geograf, administrator i tvorac prve poznate arapske knjige mapa (karata) piše da su za vrijeme perzijske dominacije oblašću Hidžaz (Hejaz) na zapadno-arabijskom poluostrvu, pripadnici plemena Benu Kurejza službovali kao skupljači poreza i tâksi za perzijskog šaha.

Već pomenuti arapski istoričar Ibn Ishak u više zapisa pominje i poznatu epizodu opsade Jathriba (Medine) u 5. vijeku od strane predislamskog arapskog himjaritskog kralja Tuba Abu-Karib Asad Kamila (385.- 420.g.), kada dva jevrejska rabina iz plemena Kurejza, Ka'b i Asad, pružajući medicinsku uslugu oboljelom kralju, uspijevaju da ga odgovore od opsade ove oaze, rekavši mu (prema Ibn Ishaku) sljedeće reci: „da je to mjesto u koje će Prorok iz Kurejša (arapskog plemena iz kog potiče Muhamed, o.a.) prebjeći u vremenu koje dolazi, i gdje će biti njegov dom i počivalište“. Ibn Ishak dalje kaže da ih je on potom odveo sa sobom u Meku gdje su oni prepoznali Kabu, kao hram podignut od Abrahama (Ibrahima), i: „preporučili kralju da uradi ono što narod Meke čini: da obiđe oko hrama uz poštovanje i počast, da obrije glavu i da se ponaša skromno i ponizno dok god je u tom prostoru“. Po povratku u Jemen, kaže dalje Ibn Ishak: „rabini su demonstrirali lokalnom stanovništvu razne vještine (čuda, o.a.) kao što je i nepovrijeđeni prolazak kroz vatru“. Iako ova Ibn Ishakova tumačenja i zapise citiraju i značajni srednjovjekovni muslimanski učenjaci kao Ibn Hajar (1372.- 1448.g.) i Malik ibn Anas (711.- 795.g.), poznat i kao „Imam Malik“, „Šejh islama“ i „Tvorac Zajednice Zakona“ (jedan od najrespektovanijih učenih ljudi islamske pravne nauke fikha u sunitskom islamu) neki kasniji istoričari (kao. Walid N. Arafat i Said Barakat Ahmed) iskazuju sumnju i osporavaju mogućnost da su jevrejski rabini mogli iskazati takve „misli i poruke“. U svakom slučaju himjaritski kralj Tuba Abu-Karib Asad Kamil jeste sa sobom poveo jevrejske rabine Ka'ba i Asada u Meku i šta više, zainteresovan njihovim znanjem, učenošću i vjerovanjem odlučio je da prihvati njihovu vjeru judaizam i obavezao ih da u pravila jevrejske vjere upute i njegovu vojsku i ostale članove njegovog plemena u Meki.


Pripadnici plemena Kurejza osim poljoprivredom, bavili su se i proizvodnjom i trgovinom oružja i oruđa (opsadnih sprava) po čemu su bili
poznati i među arapskim plemenima. Zato su ih Arapi i nazivali „Ahlu al-Halka“ („Narod oružja“), što im je obezbjeđivalo i prestižan status među plemenskim zajednicama (i jevrejskim i arapskim). Kako nam prenose arapski istoričari Ibn Ishak i Al-Waqidi, u vrijeme Muhamedovog dolaska u Jathrib (Medinu) 622. godine, prilikom Muhamedovog iniciranja potpisivanja takozvanog Sporazuma (Povelje) iz Medine, koji je sačinio sam Muhamed, on je (Muhamed) pozvao i pleme Benu Kurejza da potpiše ovaj sporazum o regulisanju odnosa među plemenima u Jathribu (Medini) i sa važnom odrednicom o zabrani savezništva ili pomaganja neprijatelja izvan Medine što se prije svega odnosilo na arapsko pleme Kurejš iz Meke, velikih i stalnih protivnika Muhameda. Osim ovoga Muhamed je i direktno pozvao vođu plemena Kurejza, Ka’b ibn Asada (? – 627.g.) da sa njim potpiše poseban sporazum o lojalnosti. Bojeći se stalno mogućih postupaka i eventualnih priklanjanja ovog plemena, vještog u pravljenju oružja i sa velikim zalihama oružja, njegovim protivnicima, Muhamed je stalno tražio povoda da se obračuna sa ovim posljednjim jevrejskim plemenom u Medini.

Kada je u mjesecu martu/aprilu 627. godine došlo do poznate „Bitke kod rovova (hendeka)“ – opsade Medine, pleme Kurejza je Muhameda snabdjelo određenom količinom alata i opreme za kopanje rovova što je pomoglo Muhamedovim sljedbenicima u pripremi za odbranu. Ali svo vrijeme bitke koalicija koja se borila protiv Muhameda, a koju je predvodilo arapsko pleme Kurejšija iz Meke, njegovi ljuti protivnici, pokušavalo je da preko svoga saveznika Hajaj ibn Ahtaba, vođe jevrejskog plemena Benu Nadir, privoli Jevreje plemena Kurejza da Muhameda napadne sa nebranjene strane, sa juga Medine. Obzirom da je ovo jevrejsko pleme raspolagalo sa naoružanjem od 1.500 sablji i mačeva, 2.000 koplja, 300 oklopnih odijela i 500 štitova, nesumnjivo je da bi njihovo priključenje koaliciji umnogome uticalo na krajnji ishod bitke. Međutim, šta god da je odredilo odluku Ka’b ibn Asada da se ne prikloni koaliciji protiv Muhameda (lojalnost zbog potpisanog ugovora sa njim ili strah od moguće odmazde zbog nepoštovanja tog sporazuma), pleme Kurejza se uglavnom nije vojno angažovalo ni na jednoj strani.

I poznati sunitski učenjak Imam Ahmed ibn Hanbel (780 g. – 855.g.) u svojoj poznatoj i cijenjenoj kolekciji hadisa o životu Muhameda, u zapisu 22823, daje potvrdu da se Benu Kurejza nisu priključili napadu na Muhameda. On u tom zapisu kaže: „Ebu Sufijan (Abu Sufjan ibn Harb /560.- 650.g./ vođa arapskog plemena Kurejš iz Meke, veliki protivnik Muhameda protiv kojeg je dugo i puno puta ratovao, kasnije primio islam, o.a.) reče: „O vi narode Kurejša, zbog Allaha vaše mjesto gdje se sada nalazite nije više sigurno. Vaši konji (i kamile i mazge i ostalo blago) umiru. Benu Kurejza, ostaviše nas „na cjedilu“, i dobismo od njih ono što nismo željeli (ovdje misli na odluku jevrejskog plemena Benu Kurejza, da im se u „Bitci kod rovova“ ne pridruži u borbi protiv Muhameda, prilikom njihove opsade Medine, o.a.), i ovaj trenutak donosi nam teška vremena. Zbog Allaha nema nam mira, naša borba neće dugo trajati, i nećemo dugo izdržati. Zato se povucimo gdje možemo biti sigurni“.

Slično opis daje i Ibn Ishak (strana 683.) u svojoj knjizi „Osnivanje zajednice“.

I pored toga Muhamed je stalno strahovao od moguće odluke Ka’b ibn Asada i eventualnog njegovog priklanjanja koaliciji protiv njega, pa je prema njihovom logoru stalno držao 100 vojnika, a poslije i 300 konjanika.

Zbog toga je, poslij neuspjeha koalicije da zauzmu Medinu, Muhamed odlučio da se konačno obračuna i sa plemenom Benu Kurejza, kao posljednjom potencijalnom prijetnjom njegovoj dominaciji u Medini. Ovu njegovu odluku će kasniji arapski izvori „pravdati“ navodnim nepridržavanjem dogovora od strane plemena Benu Kurejza, koji su potpisali sa Muhamedom, mada nema niti jednog pisanog podatka o tome u čemu se to pleme Benu Kurejza nije pridržavalo tog dogovora. Naprotiv, u par hadisa je pomenuto suprotno (kao. već pomenuti zapis – hadis 22823, Musnad Imam Ahmed ibn Hanbala).

Zato arapski muslimanski izvori pribjegavaju obrazloženju i opravdavanju ovog Muhamedovog postupka „otkrovenjem koje je Muhamedu prenio anđeo (melek) Džibril (Gabrijel) o potrebi da se obračuna sa plemenom Benu Kurejza“. Pa tako u hadiskoj sunitskoj kolekciji „Sahih al-Buhari“, 5:59:443; i 4:52:68,“ u Aišinoj naraciji (Aiša bint Ebu Bakr /612– 678.g./ jedna od žena, ujedno i omiljena žena Muhamedova), i u pisanju Ibn Ishaka, strana 684, piše: „Kada se Poslanik Allahov (počivao u miru) vratio iz bitke kod Hendeka (rovova, mart/april 627.g., o.a.) odloži svoje oružje i krenu se kupati. (Anđeo, o.a.) Džebrail (Gabrijel, o.a.) dođe k njemu (Muhamedu, o.a.) i reče mu: „Odložio si svoje oružje? Mi meleci još nismo! Zato kreni za nama i bori se protiv njih“. Tada Poslanik Allahov (počivao u miru) reče: „Gdje, protiv koga?“, a Džibril (Gabrijel, o.a.) odgovori: „Na ovu stranu“, pokazavši prema Benu Kurejza. I onda Poslanik krenu protiv njih“. U Aišinoj naraciji u „Sahih Muslim“ (hadis 1769.) dalje piše: „Stoga Poslanik Allahov (počivao u miru) pođe u borbu protiv njih, oni se predadoše i dođoše pred njegov sud. Poslanik Allahov (počivao u miru) tada dade presudu nad njima Sa’du (Sa’d ibn Mu’adh, vođa arapskog plemena Benu Aws iz Medine, kasnije, 622.g., prešao na islam, o.a.) koji reče: „presuđujem da muškarci sposobni za borbu, budu ubijeni, a djeca i žene prodati kao robovi, a da se novac dobijen od njih podijeli (među muslimane, o.a.). Tada Poslanik Allahov (počivao u miru) reče: „Ti ih osudi Allahovom voljom i sudom“.

I u „Sahih al-Buhari“, 5:57:66, u naraciji Abdulah bin Az-Zubaira, se pominje: „...Vidio sam moga oca Az-Zubeira kako jaše konja, odlazeći i
vračajući se od Benu Kurejza, dvaput ili triput (za vrijeme opsade Benu Kurejza, o.a). I kada sam se vratio rekoh: „O moj oče! Vidim da odlaziš i vraćaš se od Benu Kurejza“. A on reče: „Jesi li me stvarno vidio, o moj sine“. Ja rekoh: „Da“, a on reče: “Allahov Poslanik je rekao „ko bude išao do Benu Kurejza, neka donese novosti, ako ih ima (u vezi sa uspjehom opsijedanja, o.a.)““.

I više drugih hadisa iz „Sahih al-Buhare“, iz toma 5, knjige 59, pominje ovu opsadu, od hadisa broj 444 do 449.

Otprilike isti opis nam daje i savremeni arapski istoričar, mufesir (komentator Kur’ana), muhadis (veliki poznavalac hadisa) i kadija (islamski sudija i poznavalac islamskog prava) Ismail ibn Kathir (Ibn Kesir) (1301.– 1373.g.) u svom radu „Tefsir“ („Tefsir ibn Kathir“, tumačenje Kur’ana), gdje još određenije navodi da je melek Džibril (Gabrijel) Muhamedu ukazao na pleme Benu Kurejza i poveo ga protiv njih, pa kaže: „Ali mi još nismo odložili naše oružje, digni se (kaže melek Muhamedu, o.a.) i kreni na ovaj narod. A on (Muhamed, o.a.) reče: „Gdje“. A melek odgovori: „Na Benu Kurejza, Allah nam je naredio da ih uzdrmamo. I Poslanik Allahov ustade odmah i naredi (muslimanima, o.a.) da krenu na Benu Kurejze, koji su bili na nekoliko kilometara od Medine. Bi to poslije Salat Az-Zuhra (podne namaza, molitve, o.a.). I on (Muhamed, o.a.) reče: „Niko se od vas ne smije moliti dok ne savladamo Benu Kurejza“. I Muhamed odmah pozva glasnike i naredi im da prenesu glas neprijateljstva prema Benu Kurejza, postavivši Ibn Umm Maktuma za upravitelja Medine, a ratni barjak (zastavu, o.a.) povjeri Ali ibn Ebu Talibu (596.- 661.g., sin Muhamedovog strica (amidže) Ebu Taliba kojeg je Muhamed usvojio kao dječaka i odgojio. Vremenom će postati posljednji /četvrti „pravovjerni“ imam/ halifa koji je vladao od 656.- 661.g., prvi muškarac koji je primio islam) koji krenu prema Benu Kurejza, a Muhamed povede 3.000 muškaraca (ratnika, o.a.) i 30 konjanika ensarija i muhadžira.“

Muhamed je, da bi i na ovaj način opravdao svoj pohod na jevrejsko pleme Benu Kurejza, naručio od arapskog pjesnika i poete Hasan ibn Thabita (Sabit) (? – 674.g.) pjesme (poeme) kojima je on trebao glorifikovati ovaj pohod protiv Benu Kurejza. To je pomenuto i u kolekciji hadisa „Sahih al-Buhari“, u 5. tomu, u knjizi 59, hadis 449, u naraciji Al-Bara, gdje piše: „Poslanik reče Hasanu (pjesniku i poeti Hasanu ibn Thabitu, o.a.): „Izgrdi ih (misli u njegovim pjesmama, o.a.), i Džebrail (anđeo Gabrijel, o.a) je sa tobom. (misli „daje ti podršku u tome“, o.a.)“. Citirajući i druge naratore Al-Bara bin Azib dalje kaže: „U dane opsade Kurejza, Allahov Poslanik reče Hasanu bin Sabitu: Optuži ih, i Džebrail je sa tobom“.

Kako nam navodi savremeni Muhamedov biograf, indijski musliman Safiur-Rahman-Mubarakpuri (1942.- 2006.g.) u svojoj knjizi „Ar-Rahik-ul-Mahtum“ („Zapečaćeni džennetski napitak“) bitka koju je poveo Muhamed protiv plemena Benu Kurejza je trajala 25 dana. Mubarakpuri, pored ostalog, kaže: „Muslimani su nastavljali opsadu dugo dana i počeo se osjećati umor. Ali (ibn Ebu Talib, o.a.) i Az-Zubair (al-Avvam. o.a.) zarekoše se da nikad neće prestati sa napadom dok vojska koju predvode ne pobijedi ili ne postanu mučenici kao Hamza".


U arapskim izvorima ova bitka je poznata pod imenom „Napad na Benu Kurejza“, ali također i kao „Masakr Benu Kurejza“. Opsada i masakr koji je uslijedio poslije predaje, odigrao se 627. godine. Poslije 25 dana opsade, kada je postalo jasno da se ovo jevrejsko pleme ne može odbraniti u svojim utvrdama i kućama, njihov vođa Ka’b ibn Asad je tražio od Muhameda da pregovaraju sa Abu Lubaba ibn Abd al-Munirom, jednim od vođa arapskog plemena Benu Avs (Aus), tradicionalnim prijateljima plemena Benu Nadir. Prema arapskom istoričaru Ibn Ishaku: „Abu Lubaba je osjećao žaljenje za jevrejske žene i djecu koja su plakala i kada su ga pitali za savjet šta da rade on im je sugerisao da se bezuslovno predaju ili će u protivnom, pokazavši im gestikulaciju rukom, biti zaklani“. Sljedećeg jutra, po njegovom odlasku oni se predadoše, a muslimani zauzeše njihova utvrđenja i radnje, i potom pobiše sve muškarce. Pomenuti Ibn Ishak dalje kaže (strana 686.) da je potom Abu Lubab rekao: „Da sam znao da će se ovo desiti, ne bih se pomakao sa ovog mjesta i govorio neistinu u ime Allaha i njegovog Poslanika. Potom je otišao u džamiju i vezao se za stub i rekao: „Neću otići sa ovoga mjesta dok mi Allah ne oprosti ono što sam učinio“. Muhamed je (kasnije, o.a.) rekao da mu je bilo oprošteno pošto je primio otkrovenje“.

Ono što je uslijedilo po predaji ovog jevrejskog plemena poznato nam je iz više arapskih i muslimanskih izvora.

Po predaji Benu Kurajza sljedećeg jutra, Muhamedu su pristupile vođe arapskog plemena Benu Avs (Aus) i založili se za njegovu blagost prema njima. Muhamed ih je zatim pitao da li bi oni bili zadovoljni ako jedan od predstavnika njihovog plemena bude izabran da odredi sudbinu Benu Kurejza. Oni su to prihvatili sa odobravanjem. I on tada izabra među njima Sa’d ibn Mu’adha, jednog od njihovih lidera. Muhamedov izbor ovoga čovjeka je bio veoma značajan i uopšte nije bio slučajan! Kako nam prenosi arapski istoričar Ibn Ishak, Sa’d je bio veoma poznat po svojoj reputaciji neprijateljstva prema Jevrejima. Primio je islam 622. godine kada je Muhamed došao u Medinu. U važnoj Bici kod Bedra 624. godine, vođenoj između arapskih plemena iz Meke (protivnika Muhameda) i muhamedovih pristalica iz Medine, teško je ranjen i jedva je ostao živ. Pomenuti istoričar Ibn Ishak kaže (strana 679) da je tada izjavio: „O Allahu, pošto ti odlučuješ o ishodu rata između nas i njih, podari mi mučeništvo i ne dozvoli da umrem dok ne doživim ono što želim da vidim sa Benu Kurejza“. Ibn Ishak ga opisuje i kao „...čovjeka nagle naravi“ (strana 675). U rukama tog i takvog čovjeka je bila njihova sudbina, a Benu Kurejza su to prihvatili verujući da je to u rukama njihovih tradicionalnih saveznika, plemena Benu Avs.

Arapski istoričar Ibn Sa’d u djelu svoje knjige „Kitab al-Tabakat al-Kubra“ („Knjiga osnovnih izvora“) kaže: „Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, odredi Sa’d ibn Mua’dha da odluči o njihovoj sudbini. A on dade sljedeći nalog:
„Oni koji su dorasli za brijanje (odrasli muškarci) da budu ubijeni, a žene i djeca dati u robove i podijeljeni. Odmah zatim Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, reče: “Ti si to odlučio u potvrdu suda Allahova, iznad sedam nebesa“. Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, vrati se u utorak 7-og dana Zu-I-hidždže. Zatim naredi da se oni dovedu u Medinu gdje su iskopani rovovi na trgu. Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, sjede sa Pratiocima (ashabima), dok su njih dovodili u malim grupama. A onda su im odrubljivali glave“.

I perzijski istoričar i teolog Al-Taberi bilježi ovu okolnost da su svi muškarci koji su dospjeli do punoljetstva ubijeni („Istorija“, tom 8., poglavlje „Pobjeda islama“, strana 38).

I u „Sahih al-Buhari“ (tom 4, knjiga 52, hadis 280), jednoj od šest hadiskih kanona islama (”Kutubus-Site”) iz sunitske kolekcije, koju je sakupio perzijski musliman Muhamed ibn Ismail al-Buhari, u naraciji Abu Said al-Khudrija, o ovome piše: „Kada je pleme Benu Kurejza bilo spremno da prihvati Sa’da (Sa’d ibn Mu’adha, o.a.), Allahov Poslanik posla po Sa’ada, koji je bio blizu. Sa’ad dojaha na magarcu, i kada dođe, Allahov Poslanik mu reče: „pristupi svome vođi“. I Sa’ad priđe i sjede pokraj Allahova Poslanika koji mu reče: „Ovi ljudi (Jevreji plemena Benu Kurejza, o.a.) su spremni da prihvate tvoj sud. Sa’ad reče: „Presuđujem da njihovi borci budu ubijeni, a da njihova djeca i žene budu uzeti kao zarobljenici“. Poslanik na to primjeti i reče: „O Sa’ade! Ti presudi njima kako bi presudio i gospodar Allah“. Skoro istovjetan tekst, također u naraciji Abu Said al-Khudrija, dat je na još jednom mjestu u pomenutoj „Sahih al-Buhari“, i to u tomu 5, knjiga 58, hadis 148.

Kao i ranije citirani istoričar Ibn Sa’d, i istoričar Ibn Ishak u svojoj knjizi „Osnivanje zajednice“, na strani 689, ovome opisu dodaje i sljedeću rečenicu: „Ti si to odlučio u potvrdu suda Allahova, iznad sedam nebesa“. Inače, Ibn Ishak daje i sljedeći opis ovih događaja, pa kaže: „I onda se oni predadoše, i Poslanik (Muhamed, o.a.) ih dade zatočiti u Medini u četvrti al-Harith, a žene u četvrti al-Najar. Zatim Poslanik izađe na trg u Medini i dade iskopati rovove na njemu. Onda posla po njih i dade da im se posijeku glave u ovim rovovima, kako su oni dovođeni u grupama. Među njima su bili i neprijatelji Allaha, Hajaj bin Akhtab (Hadžadž ibn Ahtab, vođa jevrejskog plemena Benu Nadir, koji se poslije „Bitke kod rovova“u aprilu 627. godine, sakrio u Medini kod sunarodnjaka iz plemena Benu Kurejza, o.a.) i Ka’b bin Asad (Ka’b ibn Asad, vođa jevrejskog plemena Benu Kurejza, o.a.) njihove vođe. Bilo ih je 600 ili 700, mada neki kažu i 800 ili 900. Kako su izvođeni u grupama pred Poslanika oni su pitali Ka’ba šta misli da će biti učinjeno sa njima. A on im odgovori: „Zar nikada nećete shvatiti? Zar ne vidite da stalno odvode grupu po grupu i da se niko ne vraća? Boga mi to znači samo smrt! Bićemo odvođeni dok Poslanik (Muhamed, o.a.) ne pobije sve nas“. Hajaj ibn Akhtab je izveden vani odjeven u ogrtač sa cvijetovima na kojem su bile rupe veličine vrha prsta, sa svake strane, tako da ga niko više ne bi mogao koristiti, dok su mu ruke bile vezane užetom opasanim oko njegova vrata. Kada je ugledao Poslanika reče: „Tako mi Boga, ne zamjeram sebi što sam bio tvoj protivnik, jer oni koji napuste Boga (ovdje misli na svoga Boga, svoju jevrejsku vjeru, o.a.) biće zaboravljeni“. Zatim priđe ostalima i reče: „Božije zapovijedi (ovdje misli na zapovijedi unutar jevrejske vjere, o.a.) su jedine ispravne. Ove poruke i proglas, o masakru Sinova Izraela su zapisane“. Zatim kleknu i odsjekoše mu glavu“.

Broj od 600 do 900 ubijenih pripadnika plemena Benu Kurejza pominje i perzijski istoričar i teolog Al-Taberi (838.- 923.g., koji citira ranijeg arapskog
istoričara Ibn Ishaka) u svojoj knjizi „Istorija“, tom 8., poglavlje „Pobjeda islama“ (strana 35), kao i arapski istoričar i Muhamedov biograf Ibn Hišam (umro 833.g.) u svojoj knjizi Al-Sira al-Nabavija („Život Poslanika“).

Već pomenuti srednjovjekovni arapski istoričar Ismail ibn Kathir (1301.– 1373.g.) u svom radu „Tefsir“ („Tefsir ibn Kathir“, tumačenje Kur’ana), također nam pominje detalj o kopanju jama u koje će biti bacani pogubljeni Jevreji, pa on zapisuje sljedeće: „Onda Poslanik Allahov naredi da se iskopaju jame, i oni iskopaše zemlju, i oni ih dovedoše sa rukama vezanim iza leđa, i odsjekoše im glave. Bilo ih je između sedamsto i osamsto. Djeca koja još bijahu nedorasla i žene su uzeti kao zarobljenici, a njihov imetak zaplijenjen“.

I više drugih hadiskih izvora na više mjesta, pominje ovo ubistvo, odnosno masakr odraslih zarobljenih muškaraca jevrejskog plemena Benu Kurejza. Tako nam perzijski islamski učenjak Abu Davud, sakupljač hadisa i autor četvrte, od šest glavnih zbirki sunitskih hadisa – „Sunan Abu Davud“, u knjizi 38, hadis 4398, u naraciji jevrejskog adolescenta Atija al-Kurazija, kaže: „Bio sam među zarobljenicima Benu Kurajza. Oni (ovdje misli na ashabe Muhameda, o.a.) su nas ispitivali i oni kojima je počela rasti brada su bili ubijeni, a oni kojima nije, nisu. Ja sam bio među onima kojima brada još nije bila rasla“.

Još nekoliko hadiskih naracija i zapisa jasno i direktno govore o ovome. Šta više, način i ton njihovog zapisa često se u današnje vrijeme koristi kao
„poklik“ za anti-Jevrejske stavove i mržnju. Pa tako u „Sahih Muslimu“, poglavlje 16, knjiga 41, hadis 6985, u naraciji Ebu Hureira, piše: “Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: „Ne smije biti pauze dok borba muslimana protiv Jevreja traje, i dok ih muslimani ne pobiju, dok se Jevreji sakrivaju iza stijene ili drveta, a stijena i drvo ne kažu: „Muslimani, sluge Allahove, evo Jevreja iza mene, dođite i ubijte ga. Ali drvo Garkad neće to reći, jer
je to drvo Jevreja”. Iz iste knjige (41) više hadisa opisuje ovaj isti poklik: hadis 6981 u naraciji Ibn Omera, kaže: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: Borićete se protiv Jevreja, i ubijaćete ih dok čak i stijena ne kaže: „Dođite 'vamo, muslimani, ovdje je Jevrej (koji se sakriva iza mene), ubijte ga“, hadis 6982 u naraciji Ubejdulaha, kaže: „Evo Jevreja iza mene“, hadis 6983 u naraciji Abdulah bin Omera: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: "Vi i Jevreji borićete se jedni protiv drugih dok i stijena ne progovori: „Evo Jevreja iza mene, dođi i ubij ga“, hadis 6984 u naraciji već pomenutog Abdulah bin Omera: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: "Jevreji će se boriti protiv vas, i vi ćete ostvariti pobjedu nad njima sve dok i stijena ne bude rekla: „Muslimani, ovdje je Jevrej iza mene, ubite ga“.

I u hadiskoj kolekciji „Sahih al-Buhara“, u tomu 4, knjiga 52, hadis 176, u naraciji Abdullah bin Omera, piše: „Allahov Poslanik reče: „Vi (misli se na muslimane, o.a.) ćete se boriti sa Jevrejima, sve i dok se neki od njih ne budu sakrili iza stijenja. A stijenje će izdati njih rekavši: „O Abdullahu (slugo Allahov, o.a.)! Evo Jevreja koji se krije iza mene. Ubij ga“. I hadisa 177, iz iste 52 knjige, sadrži skoro istovjetan tekst, samo u naraciji Ebu Hurejrea, kao i knjiga 56, hadisa 791, u naraciji Abdulah bin Omera.

U hadisima se nigdje ne pominje broj ubijenih pripadnika plemena Benu Kurejza, osim što navode da žene nisu bile ubijene, osim jedne. Ova okolnost jasno je navedena u hadisu „Sunan Abu Davud“, u knjizi 8 - „Džihad“ („Kitab al-Džihad“ – /Knjiga o svetom ratu – Borba na Allahovom putu/), hadis 2665, u naraciji Aišinoj (Aiša bint Ebu Bakr /612– 678.g./ jedna od žena, ujedno i omiljena žena Muhamedova, nosila je titulu Umm-ul-Muminin – „Majke vjerujućih“ /muslimana/), gdje piše: „Ni jedna žena od Benu Kurejza nije bila ubijena, osim jedne. Ona je bila sa mnom, govoreći i smijući se iza leđa i svom snagom iz stomaka, dok je Poslanik Allahov (počivao u miru) ubijao njen narod sabljom (odsjecao im glave, o.a.). Iznenada jedan čovjek prozva njeno ime: „Gdje je taj i taj?“. Ona odgovori: „Ja sam ga ubila“. Ja je upitah: „Što si to uradila?“. A ona odgovori: “Osjećala sam ushićenje da to učinim“. Tada ovaj čovjek (musliman, o.a.) uhvati nju i odrubi joj glavu. Neću nikada zaboraviti kako se glasno smijala, znajući da će biti ubijena“. Kako nam prenosi arapski istoričar Ibn Ishak u biografiji o Muhamedu, ona je tokom opsade od strane muslimana, bacila sa grudobrana mlinski kamen, koji je ubio jednog od muslimanskih napadača, Kalal bin Suwaida. Zato, kada su je prepoznali, bila je i ubijena zajedno sa jevrejskim muškarcima. Ovo je zapisano i u knjizi perzijskog istoričara i teologa Al-Taberija, „Istorija“, tom 8, poglavlje „Pobeda islama“ (strana 36 i 41).

Više muslimanskih izvora navodi da je neposrednu egzekuciju zarobljenih Jevreja vršilo i nekoliko ličnih Pratilaca (Ashaba) Muhameda, među kojima i njegov rođak i zet Ali ibn Ebu Talib (596.- 661.g.), kao i Al- Zubair al- Avvam (594- 656.g.), također rođak Muhamedov, kasnije jedan od najuspješnijih vojnih zapovjednika „Rašidun armije“, istoimenog halifata iz vremena halifa Ebu Bakra i Omera).

[HelaS]

Zašto na pdf. Religija, a ne Istorija

[Rejhana]

Prilažem jedan apologetski tekst na koji sam naišla na jednoj islamskoj stranici.
Tekst nije ni po čemu poseban, klasična apologetika i plitka propaganda koja je manje više viđena i svojstvena kod svih religija ali bi ga ipak bilo poželjno malo secirati.

Allahov Poslanik Muhamed, a.s., i Jevreji

Dolaskom u Medinu, Poslanik, a.s., zatekao je tri jevrejska plemena: Benu Nadir, Benu Kajnuka i Benu Kurejza. Broj stanovnika ova tri plemena, zajedno sa ženama i djecom, bio je od prilike nekoliko hiljada. Vojno sposobnih imali su između 1500 i 2000 vojnika. U svojim rukama osim trgovine, držali su proizvodnju i prodaju oružja.
Osim ova tri plemena, postojale su jevrejske zajednice, koje su živjele van granica Medine, kao što su: Fidek, inače utvrda blizu poznatog jevrejskog velikog grada Hajbera, udaljeno šest dana od Medine, zatim Tejma, dolina el-Kura između Šama i Medine, Dumetul Džendel udaljeno od Medine 15 dana i veliki grad Hajber, u to vrijeme sa velikim plantažama i plodnim dolinama koji je udaljen od Medine 165 km.
Broj Jevreja u ovim naseljenim mjestima bio je blizu 20.000. Samo su vojno sposobnih imali oko 10.000.
Poslanik, a.s., poštivajući sve norme društvenog uređenja jedne države, dolaskom u Medinu, potpisuje Ugovor sa Jevrejima dajući im potpunu slobodu vjeroispovjesti, društvenog i kulturnog djelovanja, trgovine, slobode govora, kretanja, da će zajedno u slučaju rata braniti Medinu i druge stavke Medinske povelje.
Nažalost, zbog njihove podlosti i pokvarenosti, Poslanik, a.s., je strpljivo godinama trpio i saburao na svemu onome što su oni radili, ne samo Poslaniku, a.s., i muslimanima, nego općenito društvenoj zajednici u Medini.
Do sedme godine po Hidžri, Poslanik, a.s., je nakon dosta upozorenja, dogovora, obećanja i sl., ipak bio primoran da ih protjera iz Medine. Prva tri spomenuta plemena je u potpunosti protjerao a dok je većinu stanovnika Hajbera koji su bili dobri zemljoradnici, ostavio da žive na svojoj zemlji poštujući zakone medinske države.
Kroz period od nekih šest godina, posebno prva tri spomenuta plemena, da bi pokazali koliko mrze Poslanika, a.s., islam i muslimane, spomenut ću samo neka njihova (ne)djela u tom periodu.
- kršenje potpisanog Ugovora između njih i Poslanika, a.s.
- izdaja muslimana u najtežim trenutcima (primjer tokom opsade Medine od strane mušrika u bitki na Hendeku)
- špijuniranje i prenošenje informacija mušricima Mekke
- sklapanje dogovora u borbi protiv muslimana sa mušricima Mekke
- javno ismijavanje muslimana i muslimanki u javnom prostoru (pijace, trgovovi, ulice) te fizički napadi na njih
- pokušaj atentata na Poslanika, a.s., nekoliko puta
- spravljanje sihra Poslaniku, a.s.
- pokušaj trovanja Poslanika, a.s. (što mu je jednim djelom i pomoglo da umre)
- pošto je tada pjesništvo bilo cijenjeno, često su sastavljali stihove u kojima su vrijeđali Poslanika, a.s., i muslimane
- i drugi primjeri.

Zato, nemojte se čuditi zašto ih je Poslanik, a.s., protjerao iz Medine, jer su bili rak rana društva a isto tako, nemojte se čuditi šta sve danas odnosno preko 50 godina rade djeci, ženama i starcima u Palestini!? Jednostavno, oni su takvi! Kur'an ih je najbolje opisao, narod koji je ubijao Božije poslanike! Najčasnije ljude, dakle, vrhunac zločina i mržnje!
Čast pojednicima, ako ih ima!

Ovdje postoji jedan paradoks. Naime, na početku se nabrajaju jevrejska plemena koja su živjela u i oko Medine, čime su se bavila. Pretpostavimo da su živjela u skladu sa ostalom zajednicom i arapskim plemenima, da su se bavili zemljoradnjom, trgovinom, proizvodnjom oružja.
Međutim, dolaskom muhadžira i Muhameda ti odnosi se mijenjaju rekla bih narušavaju.

Posebno je zanimljiv ovaj dio:

Poslanik, a.s., poštivajući sve norme društvenog uređenja jedne države, dolaskom u Medinu, potpisuje Ugovor sa Jevrejima dajući im potpunu slobodu vjeroispovjesti, društvenog i kulturnog djelovanja, trgovine, slobode govora, kretanja, da će zajedno u slučaju rata braniti Medinu i druge stavke Medinske povelje.

Pod pretpostavkom da su Jevreji i prije dolaska Muhameda imali skladan odnos sa ostalim Medinjanima, slobodu ispovijedanja vjere, trgovine, kretanja, postavlja se pitanje čemu onda ove garancije.

Pored toga što se gore nabrajaju razlozi zbog kojih je Muhamed protjerao jevreje iz Medine, ne ulazeći u detalje i istinitost ovih tvrdnji, legitimno bi iz ovog ugla bilo pitati i da li je možda jedan od razloga što su jevreji protjerani ili pobijeni (slučaj Benu Kurejza) bio i taj što su Muhammed i muhadžiri bacili oko na zemlju i imovinu Jevreja.

[n+1]

Odakle je preuzet ovaj tekst u uvodnom postu? Neka osnovna kultura citiranja podrazumijeva navođenje izvora.

I važnije, šta je svrha teme, na koje pitanje se nastoji odgovoriti istom?

Upostavljanje paralele sa savremenim animozitetima na relaciji Arapi - Jevreji nema nikakvog smisla, jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda. Štaviše, tek nakon okupacije Palestine počinju se iz naftalina izvlačiti hadisi koji o sukobu muslimana s jevrejima govore kao o predznaku sudnjeg dana. Dakle, ne radi se o tome da su događaji opisani u hadisima sjeme današnjeg animoziteta, nego se hadisi retroaktivno uzimaju da objasne i opravdaju današnji animozitet.

Mimo toga...šta je svrha teme?

[laserShow]

muslimanski? Wtf?

[Chmoljo]

jel ovo nešto iz Trubine arhive, a što je stigao pročitati?

[Rejhana]

muslimanski? Wtf?

Ne znam sta nije jasno.

Stavila bih i arapski, ali su kao što je gore navedeno jevrejska plemena živjela u skladu sa arapskom zajednicom u Medini koji tada jos nisu bili u dodiru sa islamom.

Do promjene odnosa u Medini dolazi dolaskom Muhameda i muhadzira iz Meke koji su, jelte, bili muslimani i koji su potrazili spas od mekanskih idolopoklonika.

[Rejhana]

Odakle je preuzet ovaj tekst u uvodnom postu? Neka osnovna kultura citiranja podrazumijeva navođenje izvora.Mimo toga...šta je svrha teme?

U samom tekstu su navedene predaje i hadisi, tj. ,izvori, kao i mišljenja i stavovi nekih kasnijih autora.

Štaviše, tek nakon okupacije Palestine počinju se iz naftalina izvlačiti hadisi koji o sukobu muslimana s jevrejima govore kao o predznaku sudnjeg dana. Dakle, ne radi se o tome da su događaji opisani u hadisima sjeme današnjeg animoziteta, nego se hadisi retroaktivno uzimaju da objasne i opravdaju današnji animozitet.

Slažem se.

[n+1]

Odakle je preuzet ovaj tekst u uvodnom postu? Neka osnovna kultura citiranja podrazumijeva navođenje izvora.Mimo toga...šta je svrha teme?

U samom tekstu su navedene predaje i hadisi, tj. ,izvori, kao i mišljenja i stavovi nekih kasnijih autora.

Štaviše, tek nakon okupacije Palestine počinju se iz naftalina izvlačiti hadisi koji o sukobu muslimana s jevrejima govore kao o predznaku sudnjeg dana. Dakle, ne radi se o tome da su događaji opisani u hadisima sjeme današnjeg animoziteta, nego se hadisi retroaktivno uzimaju da objasne i opravdaju današnji animozitet.

Slažem se.

Govorim o samom tekstu. Neko je napisao tekst koji si gore postavio/postavila, uključivo sa citiranjem izvora na koje se poziva, i interpretacijom istih. Ko, i odakle je preuzet?

[tranquil]

Ne kontam sveopšti ibret, radi se o događaju koji je poznat svima koji iole poznaju historiju ranog Islama. Shodno historijskim okolnostima, ne postoje drugi izvori osim islamskih u vezi ovog događaja, spominje se u ja mislim svakoj Muhammedovoj biografiji, uključujući i čuvenu i veoma čitanu biografiju autora Martina Lingsa, čak je pomenuti događaj i čuvena rečenica "danas se klanja ikindija tek kada uđemo u kvart Banu Kurejza" (ili tako nekako, parafraziram) bila u onoj seriji "Hazreti Omar" koju je haman svako gledao... Svaki referencirani citat u originalnom postu potvrđuje islamsku verziju te priče, bez davanja naročitog suda o tome. Čak se sjećam i ranijih rasprava na ovom forumu, a na ovu temu.

Događaj je bio takav kakav jeste, i nigdje nije opisan drugačije, a emocionalne rekacije se mogu razlikovati od čovjeka do čovjeka, u skladu sa generalnim religijskim uvjerenjima.

[karanana]

Odakle je preuzet ovaj tekst u uvodnom postu? Neka osnovna kultura citiranja podrazumijeva navođenje izvora.

I važnije, šta je svrha teme, na koje pitanje se nastoji odgovoriti istom?

Upostavljanje paralele sa savremenim animozitetima na relaciji Arapi - Jevreji nema nikakvog smisla, jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda. Štaviše, tek nakon okupacije Palestine počinju se iz naftalina izvlačiti hadisi koji o sukobu muslimana s jevrejima govore kao o predznaku sudnjeg dana. Dakle, ne radi se o tome da su događaji opisani u hadisima sjeme današnjeg animoziteta, nego se hadisi retroaktivno uzimaju da objasne i opravdaju današnji animozitet.

Mimo toga...šta je svrha teme?

po meni, svrha teme je pronalazak nultog pacijenta, onog ko je prvi kreno sa ciklusom nasilja, jer do sad smo isli smao nekih 75-100 godina unazad sa ko je prvi poceo.

[Chmoljo]

Odakle je preuzet ovaj tekst u uvodnom postu? Neka osnovna kultura citiranja podrazumijeva navođenje izvora.

I važnije, šta je svrha teme, na koje pitanje se nastoji odgovoriti istom?

Upostavljanje paralele sa savremenim animozitetima na relaciji Arapi - Jevreji nema nikakvog smisla, jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda. Štaviše, tek nakon okupacije Palestine počinju se iz naftalina izvlačiti hadisi koji o sukobu muslimana s jevrejima govore kao o predznaku sudnjeg dana. Dakle, ne radi se o tome da su događaji opisani u hadisima sjeme današnjeg animoziteta, nego se hadisi retroaktivno uzimaju da objasne i opravdaju današnji animozitet.

Mimo toga...šta je svrha teme?

po meni, svrha teme je pronalazak nultog pacijenta, onog ko je prvi kreno sa ciklusom nasilja, jer do sad smo isli smao nekih 75-100 godina unazad sa ko je prvi poceo.

ko ih izmiri u španiji? ko ih izmiri u osmanskom carstvu?

[omega369]

A jeste naporni vise sa ovim temama

[bicakcic_solomon]

Sasvim slučajno poplava ovakvih tema

[n+1]

Ne kontam sveopšti ibret, radi se o događaju koji je poznat svima koji iole poznaju historiju ranog Islama. Shodno historijskim okolnostima, ne postoje drugi izvori osim islamskih u vezi ovog događaja, spominje se u ja mislim svakoj Muhammedovoj biografiji, uključujući i čuvenu i veoma čitanu biografiju autora Martina Lingsa, čak je pomenuti događaj i čuvena rečenica "danas se klanja ikindija tek kada uđemo u kvart Banu Kurejza" (ili tako nekako, parafraziram) bila u onoj seriji "Hazreti Omar" koju je haman svako gledao... Svaki referencirani citat u originalnom postu potvrđuje islamsku verziju te priče, bez davanja naročitog suda o tome. Čak se sjećam i ranijih rasprava na ovom forumu, a na ovu temu.

Događaj je bio takav kakav jeste, i nigdje nije opisan drugačije, a emocionalne rekacije se mogu razlikovati od čovjeka do čovjeka, u skladu sa generalnim religijskim uvjerenjima.

Gdje ti u ovih 8 postova odgovora na temu, prije tvog upisa, vidiš bilo kakav ibret, a kamoli sveopšti?

A što se tiče toga da događaj "nigdje nije opisan drugačije", to je apsolutno netačno, jer interpretacija bukvalno varira drastično. Većina nemuslimanskih autora i historičara smatra kako su Benu Kurejze zaista sarađivale sa mekanskim mušricima tokom Bitke na Hendeku, ili da su u najmanju ruku muslimani vjerovali u to, te da je odmazda bila posljedična reakcija, što je u direktnoj suprotnosti sa navodima i spekulacijama iz gore navedenog teksta, čijeg autora, evo, još uvijek nismo saznali, a koji tvrdi da je jevrejsko pleme zapravo muslimanima pomagalo protiv mušrika, samo da bi im se ovi zahvalili tako što će ih poklati.

Također, sama historijska autentičnost detalja (poput brojeva ubijenih) je višestruko osporavana, jer je Ibn Ishak prikupio svjedočenja preživjele jevrejske djece (koja će kasnije primiti islam), a zatim usmenom tradicijom to prenio svom učeniku, koji je potom prenio svom učeniku, Ibn Hišamu, a koji je to konačno zapisao, nekih 200 godina nakon samog događaja.

Međutim, znamo pouzdano da se sukob sa Benu Kurejz zaista dogodio, jer je ovlaš spomenut u Kur'anu, a spominje se i u hadisima. Međutim, iz gore navedenih faktografskih razloga, te činjenice da druga dva jevrejska plemena (Benu Kajnuka i Benu Nadir), mada su otvoreno neprijateljevala protiv Muhameda, i to svega 2-3 godine ranije, kada su muslimani još bili "opijeni" pobjedom na Bedru, bivaju protjerana, ali ne i pobijena, te ako znamo da Kur'an eksplicitno zabranjuje ubijanje zarobljenika, ostaje nedoumica oko pojedinosti samih događanja.

Postoje i oni koji smatraju, a vjerovatno su najbliži istini, da je dotadašnja Muhamedova praksa neubijanja zarobljenika, onih sa Bedra, koji su se potom vratili kao ratnici i pobjednici protiv Muhameda na Uhudu, a zatim i protjerivanja jevrejskog plemena Benu Nadir bez odmazde, samo da bi se ovi priključili Kurejšijama tokom Bitke na Hendeku; dakle, da je takva praksa, ustvari poslala poruku kako je Muhamed slab, kako ostavlja na životu neprijatelje koji se uvijek vraćaju da ugroze njega i muslimane, zbog čega ovaj put odlučuje poslati drugačiju poruku.

Takva interpretacija događaja ipak je značajno drugačija od ove koju čitamo u tekstu iz uvoda ove teme: Muhamed se plaši jevreja, čak i kada su miroljubivi, zbog čega ih optužuje na pravdi boga i potom čini masakr, kako bi efektivno ostao jedina vojna sila u regionu.

Ukratko, ono što želim reći jeste, kao i svaki put kada govorimo o događajima od prije više stoljeća ili milenija, ne postoje egzaktne i jasne istine, pa ih nema potrebe ni predstavljati takvima ("događaj je bio takav kakav jeste"), a bilo koja nepristrasna analiza istih ponudit će konstrastirana razmišljanja i tumačenja, zbog čega uvodni tekst ne spada u takve. A dodat ću - kao ni tvoj komentar.

[n+1]

Inače, nije tema, ali je zanimljiva tangencijalna misao, trenutak kada Muhamed kaže da se "ne klanja ikindija, dok se ne dođe na teritoriju Benu Kurejza", imala je tektonske posljedice po islamsku misao, koje odzvanjaju i danas, nešto kao foreshadowing.

Negdje na pola puta do Benu Kurejz, počela je među ashabima rasprava da li je Muhamed mislio da doslovno propuste ikindiju namaz, ili im je time samo želio reći da požure, dakle, kao metaforu.

Kasnije će se u islamu razviti dvije škole misli, tradicionalisti i racionalisti, koji će se često vraćati na ovaj događaj, ali ujedno ga ekstrapolirati na islamsko pravo i vjerovanje u cjelini. Iz te dvije škole, potom, razvit će hanbelije, mutezille, maturidije, ešarije...

[KraljicaIzJajca]

A kako ovo interpretirati:

Muhamed: "Ako poživim - i Allah dopusti - istjerat ću Židove i kršćane s Arapskog poluotoka."
Ṣaḥīḥ Muslim 1767

[MehmedPasaMoric]

Sve bi bilo drugacije da nema abrahamskih religija, kancera ljudskog roda

[tranquil]

Ne kontam sveopšti ibret, radi se o događaju koji je poznat svima koji iole poznaju historiju ranog Islama. Shodno historijskim okolnostima, ne postoje drugi izvori osim islamskih u vezi ovog događaja, spominje se u ja mislim svakoj Muhammedovoj biografiji, uključujući i čuvenu i veoma čitanu biografiju autora Martina Lingsa, čak je pomenuti događaj i čuvena rečenica "danas se klanja ikindija tek kada uđemo u kvart Banu Kurejza" (ili tako nekako, parafraziram) bila u onoj seriji "Hazreti Omar" koju je haman svako gledao... Svaki referencirani citat u originalnom postu potvrđuje islamsku verziju te priče, bez davanja naročitog suda o tome. Čak se sjećam i ranijih rasprava na ovom forumu, a na ovu temu.

Događaj je bio takav kakav jeste, i nigdje nije opisan drugačije, a emocionalne rekacije se mogu razlikovati od čovjeka do čovjeka, u skladu sa generalnim religijskim uvjerenjima.

Gdje ti u ovih 8 postova odgovora na temu, prije tvog upisa, vidiš bilo kakav ibret, a kamoli sveopšti?

A što se tiče toga da događaj "nigdje nije opisan drugačije", to je apsolutno netačno, jer interpretacija bukvalno varira drastično. Većina nemuslimanskih autora i historičara smatra kako su Benu Kurejze zaista sarađivale sa mekanskim mušricima tokom Bitke na Hendeku, ili da su u najmanju ruku muslimani vjerovali u to, te da je odmazda bila posljedična reakcija, što je u direktnoj suprotnosti sa navodima i spekulacijama iz gore navedenog teksta, čijeg autora, evo, još uvijek nismo saznali, a koji tvrdi da je jevrejsko pleme zapravo muslimanima pomagalo protiv mušrika, samo da bi im se ovi zahvalili tako što će ih poklati.

Također, sama historijska autentičnost detalja (poput brojeva ubijenih) je višestruko osporavana, jer je Ibn Ishak prikupio svjedočenja preživjele jevrejske djece (koja će kasnije primiti islam), a zatim usmenom tradicijom to prenio svom učeniku, koji je potom prenio svom učeniku, Ibn Hišamu, a koji je to konačno zapisao, nekih 200 godina nakon samog događaja.

Međutim, znamo pouzdano da se sukob sa Benu Kurejz zaista dogodio, jer je ovlaš spomenut u Kur'anu, a spominje se i u hadisima. Međutim, iz gore navedenih faktografskih razloga, te činjenice da druga dva jevrejska plemena (Benu Kajnuka i Benu Nadir), mada su otvoreno neprijateljevala protiv Muhameda, i to svega 2-3 godine ranije, kada su muslimani još bili "opijeni" pobjedom na Bedru, bivaju protjerana, ali ne i pobijena, te ako znamo da Kur'an eksplicitno zabranjuje ubijanje zarobljenika, ostaje nedoumica oko pojedinosti samih događanja.

Postoje i oni koji smatraju, a vjerovatno su najbliži istini, da je dotadašnja Muhamedova praksa neubijanja zarobljenika, onih sa Bedra, koji su se potom vratili kao ratnici i pobjednici protiv Muhameda na Uhudu, a zatim i protjerivanja jevrejskog plemena Benu Nadir bez odmazde, samo da bi se ovi priključili Kurejšijama tokom Bitke na Hendeku; dakle, da je takva praksa, ustvari poslala poruku kako je Muhamed slab, kako ostavlja na životu neprijatelje koji se uvijek vraćaju da ugroze njega i muslimane, zbog čega ovaj put odlučuje poslati drugačiju poruku.

Takva interpretacija događaja ipak je značajno drugačija od ove koju čitamo u tekstu iz uvoda ove teme: Muhamed se plaši jevreja, čak i kada su miroljubivi, zbog čega ih optužuje na pravdi boga i potom čini masakr, kako bi efektivno ostao jedina vojna sila u regionu.

Ukratko, ono što želim reći jeste, kao i svaki put kada govorimo o događajima od prije više stoljeća ili milenija, ne postoje egzaktne i jasne istine, pa ih nema potrebe ni predstavljati takvima ("događaj je bio takav kakav jeste"), a bilo koja nepristrasna analiza istih ponudit će konstrastirana razmišljanja i tumačenja, zbog čega uvodni tekst ne spada u takve. A dodat ću - kao ni tvoj komentar.

Kada počneš post sa tvrdnjom "apsolutno netačno", onda se potrudi da održiš tempo, jer već u nastavku iste rečenice padaš sa "interpretacije se razlikuju". Svjestan sam da se interpretacije razlikuju, od najranijih pa sve do ove teme, kako možemo da vidimo, ali mene nije briga za interpretacije, niti sam pomenuo interpretacije, nego pričamo o historijskim činjenicama koje se mogu potvrditi iz više izvora, i osporiti niti iz jednog (barem ne relevantnog).

Dakle, koje to historijske činjenice prihvataju svi relevenatni Muhamedovi biografi, historičari koji su pokrili razdoblje ranog Islama, islamski učenjaci svih pravaca, a koje ni ti nisi osporio:
- Muhammed je imao sporazum sa Banu Qurejza, ovi su trebali pomoći muslimanima u borbi protiv Kurejšija, i neposredno pred sukob njihov odnos je bio dobar - savez
- U bitci kod hendeka Qurejza nisu poslali dogovorenu pomoć
- Nisu ni napali (da jesu, to bi bio možda kraj Islama), samo su se suzdržali od učešća u sukobu
- Nakon što su muslimani dobili bitku, Muhammed je naredio da se krene u obračun sa Banu Qurejza
- Bila je opsada
- Banu Qurejza su izgubili
- Muškarci su pogubljeni
- Žene i djeca su odvedeni u ropstvo

Ništa od ovog nisi ni pokušao da osporiš, jer kao što sam napisao, nije sporno, bez obzira na izvor, a neke od ovih stavki si eksplicitno potvrdio.

Jedino za šta si ti našao odstupanje od preovladavajućeg mišljenja je broj ubijenih Jevreja - jedan preživjeli dječak koji je postao rob je ispričao tačan broj nekome i onda se to prenosilo 200 godina po liniji učitelj - učenik, dok nije objavljeno. OK, čak i da ovaj izvor nekako "tuče" druge izvore (npr. Kesirov popularni tefsir, a OP navodi i druge islamski kredibilne izvore - a dopusti da izrazim sumnju), broj ubijenih ne mijenja suštinu djela.

Motivacija Jevreja (jesu li Jevreji nagovoreni od mušrika ili su samoinicijativno odlučili da odbiju pomoći) takođe nije kontroverzna - slažem se da opet većina misli da su nagovoreni od strane mušrika, kako si sam napisao. Priznajem da je početni post nagovijestio nešto drugo, i da nije dao dobre dokaze za to (promakli su mi komentari samog postavljača jer sam se više fokusirao na citate, koji ne prate baš najbolje komentare).

Isto važi i za prethodne interakcije Jevreja i muslimana, većina se slaže o prethodnom odnosu, a uvodničar teme nije baš tu dobro zahvatio istinu, tj. implicira drugačije.

Muhammedovo drugačije postupanje sa zarobljenicima nego što je obično radio je takođe nekontroverzan stav - opet se većina slažu po tome šta se ovdje desilo - tako da ne znam zašto to toliko obrazlažeš, pogotovo što početni post nije puno ulazio u to.

Prema tome, dok ima stvari koje je uvodničar, sada i ja vidim, loše postavio, ne možeš reći da je sam događaj opisan bitno različito u svim, ili većini relevantnih izvora. Zapravo, vrlo malo detalja se razlikuje, i ti detalji ne mijenjaju suštinu događaja. U tom smislu sam rekao da je događaj bio takav kakav jeste.

Na kraju, "sveopšti ibret" jeste malo pretjerivanje s moje strane ali pod tim mislim na sve upise na ovoj temi koji iskazuju vidljivu nervozu na samu priču o događaju, a pružaju malo ili nimalo kontrargumenata, zapravo tvoj post na koji sada odgovaram je jedini koji je imao bilo kakav trag konkretnosti, dok se većina ostalih - dodao bih, i raniji tvoji postovi - bave motivacijom postavljača teme.

BTW, nije mi jasno, jesu li se historičari usaglasili, ili egzaktna istina ne postoji

Ukratko, ono što želim reći jeste, kao i svaki put kada govorimo o događajima od prije više stoljeća ili milenija, ne postoje egzaktne i jasne istine

Većina nemuslimanskih autora i historičara smatra kako su Benu Kurejze zaista sarađivale sa mekanskim mušricima tokom Bitke na Hendeku

[skrbavi-admin]

Spoiler

Show

Ovu škakljivu temu koja će moždaa donekle osvijetliti istoriju arapsko (muslimansko)-jevrejskih odnosa otvaram dužim tekstom u kojem je uvodni dio koji govori kako i odakle su jevrejska plemena došla i naselila se na arapski poluotok, čime su se bavili, dok se glavni dio teksta bavi opisom samih događaja Bitke na Hendeku kao i događaja koji su uslijjedili nakon toga sve do masakra nad nedužnim pripadnicima jevrrejskog plemena Benu Kurejza, a sve to zbog navodne izdaje u toku bitke na Hendeku, a koju ni hadisi ne navode.

Zanimljivo je da je presuda donesena za izdaju države prema zakonu druge države (stari zakon), a u isto vrijeme se Muhammedu objavljuje najnoviji update zakona od Allaha.


Benu Kurejza (Banu Qurayza) je bilo treće veliko jevrejsko pleme iz predislamske Arabije. Na sjever Arapskog poluostrva su se doselili u 2. ili 3. vijeku, najvjerovatnije poslije jevrejsko-rimskih ratova (Prvog i Drugog jevrejskog ustanka).

Ovo nam spominje i poznati arapski poeta, pjesnik i kolekcionar arapske poezije Abu al-Faraj al-Isfahani (897.– 967.g.), u svojoj knjizi „Kitab al-Aghani“ (“Knjiga pjesama“) objavljenoj u 8/9. vijeku, gdje kaže da se jevrejsko pleme Kurejza naselilo u oblasti Mahzur (desetak kilometara južno od Medine) u prostranoj dolini Al-Harah na sjeverozapadu arapskog poluostrva.

Vec od 5. vijeka Benu Kurejza, kao i druga dva velika jevrejska plemena, žive u Jathribu (Medini). Kada su se u 5. vijeku sa juga Arabijskog poluostrva na ove prostore doselila dva jaka arapska plemena iz Jemena - Benu Avs i Benu Hazredž (Banu Khazraj), pripadnici plemena Benu Kurejza su često nastupali kao saveznici plemenu Benu Avs, sa kojim su se i bračno miješali, poprimajući i dosta arapskih običaja. Smatrani su „svešteničkim plemenom“, pa su ih Arapi nazivali kahinan, što dolazi od reci kohanim - hebrejske riječi za sveštenika (kohena). Arapski istoričar Ibn Ishak (umro 761. ili 767.g.) u svom radu „Život Muhameda“ („Sirat rasul Allah“) smatra i piše da: „oni vode porijeklo sve od Arona (Harun) pa i dalje do jevrejskog praoca Abrahama (Ibrahim)“, ali navodi samo osam potomaka izmedu Arona i predaka plemena Benu Kurejza.

I sunitski islamski ucenjak Ali bin Ahmed al-Samhudi (iz 15. vijeka) između ostalih jevrejskih klanova koje nabraja u Medini, pominje i pleme Banu Kurejza kao blisko jevrejskom klanu Benu Hadl. I oni su, kao i druga jevrejska plemena, u ove krajeve donijeli i primjenili znanja u sađenju palmi, datula (hurmi) i žitarica i time postigli zavidan ekonomski nivo u odnosu na zatečena arapska plemena. O ovome piše arapski istoričar Abu Abdulah Muhamed ibn Omar ibn al-Wakidi (748.- 823.g.) koji kaže da su pripadnici plemena Benu Kurejza bili ljudi sa velikim znanjem i radnim navikama „dok mi, arapska plemena nismo posjedovali znanja i navike sađenja palminog drveća i vinograda, već smo samo uzgajali ovce i kamile“.

Ibn Khordadbeh (820.- 912.g.) perzijski geograf, administrator i tvorac prve poznate arapske knjige mapa (karata) piše da su za vrijeme perzijske dominacije oblašću Hidžaz (Hejaz) na zapadno-arabijskom poluostrvu, pripadnici plemena Benu Kurejza službovali kao skupljači poreza i tâksi za perzijskog šaha.

Već pomenuti arapski istoričar Ibn Ishak u više zapisa pominje i poznatu epizodu opsade Jathriba (Medine) u 5. vijeku od strane predislamskog arapskog himjaritskog kralja Tuba Abu-Karib Asad Kamila (385.- 420.g.), kada dva jevrejska rabina iz plemena Kurejza, Ka'b i Asad, pružajući medicinsku uslugu oboljelom kralju, uspijevaju da ga odgovore od opsade ove oaze, rekavši mu (prema Ibn Ishaku) sljedeće reci: „da je to mjesto u koje će Prorok iz Kurejša (arapskog plemena iz kog potiče Muhamed, o.a.) prebjeći u vremenu koje dolazi, i gdje će biti njegov dom i počivalište“. Ibn Ishak dalje kaže da ih je on potom odveo sa sobom u Meku gdje su oni prepoznali Kabu, kao hram podignut od Abrahama (Ibrahima), i: „preporučili kralju da uradi ono što narod Meke čini: da obiđe oko hrama uz poštovanje i počast, da obrije glavu i da se ponaša skromno i ponizno dok god je u tom prostoru“. Po povratku u Jemen, kaže dalje Ibn Ishak: „rabini su demonstrirali lokalnom stanovništvu razne vještine (čuda, o.a.) kao što je i nepovrijeđeni prolazak kroz vatru“. Iako ova Ibn Ishakova tumačenja i zapise citiraju i značajni srednjovjekovni muslimanski učenjaci kao Ibn Hajar (1372.- 1448.g.) i Malik ibn Anas (711.- 795.g.), poznat i kao „Imam Malik“, „Šejh islama“ i „Tvorac Zajednice Zakona“ (jedan od najrespektovanijih učenih ljudi islamske pravne nauke fikha u sunitskom islamu) neki kasniji istoričari (kao. Walid N. Arafat i Said Barakat Ahmed) iskazuju sumnju i osporavaju mogućnost da su jevrejski rabini mogli iskazati takve „misli i poruke“. U svakom slučaju himjaritski kralj Tuba Abu-Karib Asad Kamil jeste sa sobom poveo jevrejske rabine Ka'ba i Asada u Meku i šta više, zainteresovan njihovim znanjem, učenošću i vjerovanjem odlučio je da prihvati njihovu vjeru judaizam i obavezao ih da u pravila jevrejske vjere upute i njegovu vojsku i ostale članove njegovog plemena u Meki.


Pripadnici plemena Kurejza osim poljoprivredom, bavili su se i proizvodnjom i trgovinom oružja i oruđa (opsadnih sprava) po čemu su bili
poznati i među arapskim plemenima. Zato su ih Arapi i nazivali „Ahlu al-Halka“ („Narod oružja“), što im je obezbjeđivalo i prestižan status među plemenskim zajednicama (i jevrejskim i arapskim). Kako nam prenose arapski istoričari Ibn Ishak i Al-Waqidi, u vrijeme Muhamedovog dolaska u Jathrib (Medinu) 622. godine, prilikom Muhamedovog iniciranja potpisivanja takozvanog Sporazuma (Povelje) iz Medine, koji je sačinio sam Muhamed, on je (Muhamed) pozvao i pleme Benu Kurejza da potpiše ovaj sporazum o regulisanju odnosa među plemenima u Jathribu (Medini) i sa važnom odrednicom o zabrani savezništva ili pomaganja neprijatelja izvan Medine što se prije svega odnosilo na arapsko pleme Kurejš iz Meke, velikih i stalnih protivnika Muhameda. Osim ovoga Muhamed je i direktno pozvao vođu plemena Kurejza, Ka’b ibn Asada (? – 627.g.) da sa njim potpiše poseban sporazum o lojalnosti. Bojeći se stalno mogućih postupaka i eventualnih priklanjanja ovog plemena, vještog u pravljenju oružja i sa velikim zalihama oružja, njegovim protivnicima, Muhamed je stalno tražio povoda da se obračuna sa ovim posljednjim jevrejskim plemenom u Medini.

Kada je u mjesecu martu/aprilu 627. godine došlo do poznate „Bitke kod rovova (hendeka)“ – opsade Medine, pleme Kurejza je Muhameda snabdjelo određenom količinom alata i opreme za kopanje rovova što je pomoglo Muhamedovim sljedbenicima u pripremi za odbranu. Ali svo vrijeme bitke koalicija koja se borila protiv Muhameda, a koju je predvodilo arapsko pleme Kurejšija iz Meke, njegovi ljuti protivnici, pokušavalo je da preko svoga saveznika Hajaj ibn Ahtaba, vođe jevrejskog plemena Benu Nadir, privoli Jevreje plemena Kurejza da Muhameda napadne sa nebranjene strane, sa juga Medine. Obzirom da je ovo jevrejsko pleme raspolagalo sa naoružanjem od 1.500 sablji i mačeva, 2.000 koplja, 300 oklopnih odijela i 500 štitova, nesumnjivo je da bi njihovo priključenje koaliciji umnogome uticalo na krajnji ishod bitke. Međutim, šta god da je odredilo odluku Ka’b ibn Asada da se ne prikloni koaliciji protiv Muhameda (lojalnost zbog potpisanog ugovora sa njim ili strah od moguće odmazde zbog nepoštovanja tog sporazuma), pleme Kurejza se uglavnom nije vojno angažovalo ni na jednoj strani.

I poznati sunitski učenjak Imam Ahmed ibn Hanbel (780 g. – 855.g.) u svojoj poznatoj i cijenjenoj kolekciji hadisa o životu Muhameda, u zapisu 22823, daje potvrdu da se Benu Kurejza nisu priključili napadu na Muhameda. On u tom zapisu kaže: „Ebu Sufijan (Abu Sufjan ibn Harb /560.- 650.g./ vođa arapskog plemena Kurejš iz Meke, veliki protivnik Muhameda protiv kojeg je dugo i puno puta ratovao, kasnije primio islam, o.a.) reče: „O vi narode Kurejša, zbog Allaha vaše mjesto gdje se sada nalazite nije više sigurno. Vaši konji (i kamile i mazge i ostalo blago) umiru. Benu Kurejza, ostaviše nas „na cjedilu“, i dobismo od njih ono što nismo željeli (ovdje misli na odluku jevrejskog plemena Benu Kurejza, da im se u „Bitci kod rovova“ ne pridruži u borbi protiv Muhameda, prilikom njihove opsade Medine, o.a.), i ovaj trenutak donosi nam teška vremena. Zbog Allaha nema nam mira, naša borba neće dugo trajati, i nećemo dugo izdržati. Zato se povucimo gdje možemo biti sigurni“.

Slično opis daje i Ibn Ishak (strana 683.) u svojoj knjizi „Osnivanje zajednice“.

I pored toga Muhamed je stalno strahovao od moguće odluke Ka’b ibn Asada i eventualnog njegovog priklanjanja koaliciji protiv njega, pa je prema njihovom logoru stalno držao 100 vojnika, a poslije i 300 konjanika.

Zbog toga je, poslij neuspjeha koalicije da zauzmu Medinu, Muhamed odlučio da se konačno obračuna i sa plemenom Benu Kurejza, kao posljednjom potencijalnom prijetnjom njegovoj dominaciji u Medini. Ovu njegovu odluku će kasniji arapski izvori „pravdati“ navodnim nepridržavanjem dogovora od strane plemena Benu Kurejza, koji su potpisali sa Muhamedom, mada nema niti jednog pisanog podatka o tome u čemu se to pleme Benu Kurejza nije pridržavalo tog dogovora. Naprotiv, u par hadisa je pomenuto suprotno (kao. već pomenuti zapis – hadis 22823, Musnad Imam Ahmed ibn Hanbala).

Zato arapski muslimanski izvori pribjegavaju obrazloženju i opravdavanju ovog Muhamedovog postupka „otkrovenjem koje je Muhamedu prenio anđeo (melek) Džibril (Gabrijel) o potrebi da se obračuna sa plemenom Benu Kurejza“. Pa tako u hadiskoj sunitskoj kolekciji „Sahih al-Buhari“, 5:59:443; i 4:52:68,“ u Aišinoj naraciji (Aiša bint Ebu Bakr /612– 678.g./ jedna od žena, ujedno i omiljena žena Muhamedova), i u pisanju Ibn Ishaka, strana 684, piše: „Kada se Poslanik Allahov (počivao u miru) vratio iz bitke kod Hendeka (rovova, mart/april 627.g., o.a.) odloži svoje oružje i krenu se kupati. (Anđeo, o.a.) Džebrail (Gabrijel, o.a.) dođe k njemu (Muhamedu, o.a.) i reče mu: „Odložio si svoje oružje? Mi meleci još nismo! Zato kreni za nama i bori se protiv njih“. Tada Poslanik Allahov (počivao u miru) reče: „Gdje, protiv koga?“, a Džibril (Gabrijel, o.a.) odgovori: „Na ovu stranu“, pokazavši prema Benu Kurejza. I onda Poslanik krenu protiv njih“. U Aišinoj naraciji u „Sahih Muslim“ (hadis 1769.) dalje piše: „Stoga Poslanik Allahov (počivao u miru) pođe u borbu protiv njih, oni se predadoše i dođoše pred njegov sud. Poslanik Allahov (počivao u miru) tada dade presudu nad njima Sa’du (Sa’d ibn Mu’adh, vođa arapskog plemena Benu Aws iz Medine, kasnije, 622.g., prešao na islam, o.a.) koji reče: „presuđujem da muškarci sposobni za borbu, budu ubijeni, a djeca i žene prodati kao robovi, a da se novac dobijen od njih podijeli (među muslimane, o.a.). Tada Poslanik Allahov (počivao u miru) reče: „Ti ih osudi Allahovom voljom i sudom“.

I u „Sahih al-Buhari“, 5:57:66, u naraciji Abdulah bin Az-Zubaira, se pominje: „...Vidio sam moga oca Az-Zubeira kako jaše konja, odlazeći i
vračajući se od Benu Kurejza, dvaput ili triput (za vrijeme opsade Benu Kurejza, o.a). I kada sam se vratio rekoh: „O moj oče! Vidim da odlaziš i vraćaš se od Benu Kurejza“. A on reče: „Jesi li me stvarno vidio, o moj sine“. Ja rekoh: „Da“, a on reče: “Allahov Poslanik je rekao „ko bude išao do Benu Kurejza, neka donese novosti, ako ih ima (u vezi sa uspjehom opsijedanja, o.a.)““.

I više drugih hadisa iz „Sahih al-Buhare“, iz toma 5, knjige 59, pominje ovu opsadu, od hadisa broj 444 do 449.

Otprilike isti opis nam daje i savremeni arapski istoričar, mufesir (komentator Kur’ana), muhadis (veliki poznavalac hadisa) i kadija (islamski sudija i poznavalac islamskog prava) Ismail ibn Kathir (Ibn Kesir) (1301.– 1373.g.) u svom radu „Tefsir“ („Tefsir ibn Kathir“, tumačenje Kur’ana), gdje još određenije navodi da je melek Džibril (Gabrijel) Muhamedu ukazao na pleme Benu Kurejza i poveo ga protiv njih, pa kaže: „Ali mi još nismo odložili naše oružje, digni se (kaže melek Muhamedu, o.a.) i kreni na ovaj narod. A on (Muhamed, o.a.) reče: „Gdje“. A melek odgovori: „Na Benu Kurejza, Allah nam je naredio da ih uzdrmamo. I Poslanik Allahov ustade odmah i naredi (muslimanima, o.a.) da krenu na Benu Kurejze, koji su bili na nekoliko kilometara od Medine. Bi to poslije Salat Az-Zuhra (podne namaza, molitve, o.a.). I on (Muhamed, o.a.) reče: „Niko se od vas ne smije moliti dok ne savladamo Benu Kurejza“. I Muhamed odmah pozva glasnike i naredi im da prenesu glas neprijateljstva prema Benu Kurejza, postavivši Ibn Umm Maktuma za upravitelja Medine, a ratni barjak (zastavu, o.a.) povjeri Ali ibn Ebu Talibu (596.- 661.g., sin Muhamedovog strica (amidže) Ebu Taliba kojeg je Muhamed usvojio kao dječaka i odgojio. Vremenom će postati posljednji /četvrti „pravovjerni“ imam/ halifa koji je vladao od 656.- 661.g., prvi muškarac koji je primio islam) koji krenu prema Benu Kurejza, a Muhamed povede 3.000 muškaraca (ratnika, o.a.) i 30 konjanika ensarija i muhadžira.“

Muhamed je, da bi i na ovaj način opravdao svoj pohod na jevrejsko pleme Benu Kurejza, naručio od arapskog pjesnika i poete Hasan ibn Thabita (Sabit) (? – 674.g.) pjesme (poeme) kojima je on trebao glorifikovati ovaj pohod protiv Benu Kurejza. To je pomenuto i u kolekciji hadisa „Sahih al-Buhari“, u 5. tomu, u knjizi 59, hadis 449, u naraciji Al-Bara, gdje piše: „Poslanik reče Hasanu (pjesniku i poeti Hasanu ibn Thabitu, o.a.): „Izgrdi ih (misli u njegovim pjesmama, o.a.), i Džebrail (anđeo Gabrijel, o.a) je sa tobom. (misli „daje ti podršku u tome“, o.a.)“. Citirajući i druge naratore Al-Bara bin Azib dalje kaže: „U dane opsade Kurejza, Allahov Poslanik reče Hasanu bin Sabitu: Optuži ih, i Džebrail je sa tobom“.

Kako nam navodi savremeni Muhamedov biograf, indijski musliman Safiur-Rahman-Mubarakpuri (1942.- 2006.g.) u svojoj knjizi „Ar-Rahik-ul-Mahtum“ („Zapečaćeni džennetski napitak“) bitka koju je poveo Muhamed protiv plemena Benu Kurejza je trajala 25 dana. Mubarakpuri, pored ostalog, kaže: „Muslimani su nastavljali opsadu dugo dana i počeo se osjećati umor. Ali (ibn Ebu Talib, o.a.) i Az-Zubair (al-Avvam. o.a.) zarekoše se da nikad neće prestati sa napadom dok vojska koju predvode ne pobijedi ili ne postanu mučenici kao Hamza".


U arapskim izvorima ova bitka je poznata pod imenom „Napad na Benu Kurejza“, ali također i kao „Masakr Benu Kurejza“. Opsada i masakr koji je uslijedio poslije predaje, odigrao se 627. godine. Poslije 25 dana opsade, kada je postalo jasno da se ovo jevrejsko pleme ne može odbraniti u svojim utvrdama i kućama, njihov vođa Ka’b ibn Asad je tražio od Muhameda da pregovaraju sa Abu Lubaba ibn Abd al-Munirom, jednim od vođa arapskog plemena Benu Avs (Aus), tradicionalnim prijateljima plemena Benu Nadir. Prema arapskom istoričaru Ibn Ishaku: „Abu Lubaba je osjećao žaljenje za jevrejske žene i djecu koja su plakala i kada su ga pitali za savjet šta da rade on im je sugerisao da se bezuslovno predaju ili će u protivnom, pokazavši im gestikulaciju rukom, biti zaklani“. Sljedećeg jutra, po njegovom odlasku oni se predadoše, a muslimani zauzeše njihova utvrđenja i radnje, i potom pobiše sve muškarce. Pomenuti Ibn Ishak dalje kaže (strana 686.) da je potom Abu Lubab rekao: „Da sam znao da će se ovo desiti, ne bih se pomakao sa ovog mjesta i govorio neistinu u ime Allaha i njegovog Poslanika. Potom je otišao u džamiju i vezao se za stub i rekao: „Neću otići sa ovoga mjesta dok mi Allah ne oprosti ono što sam učinio“. Muhamed je (kasnije, o.a.) rekao da mu je bilo oprošteno pošto je primio otkrovenje“.

Ono što je uslijedilo po predaji ovog jevrejskog plemena poznato nam je iz više arapskih i muslimanskih izvora.

Po predaji Benu Kurajza sljedećeg jutra, Muhamedu su pristupile vođe arapskog plemena Benu Avs (Aus) i založili se za njegovu blagost prema njima. Muhamed ih je zatim pitao da li bi oni bili zadovoljni ako jedan od predstavnika njihovog plemena bude izabran da odredi sudbinu Benu Kurejza. Oni su to prihvatili sa odobravanjem. I on tada izabra među njima Sa’d ibn Mu’adha, jednog od njihovih lidera. Muhamedov izbor ovoga čovjeka je bio veoma značajan i uopšte nije bio slučajan! Kako nam prenosi arapski istoričar Ibn Ishak, Sa’d je bio veoma poznat po svojoj reputaciji neprijateljstva prema Jevrejima. Primio je islam 622. godine kada je Muhamed došao u Medinu. U važnoj Bici kod Bedra 624. godine, vođenoj između arapskih plemena iz Meke (protivnika Muhameda) i muhamedovih pristalica iz Medine, teško je ranjen i jedva je ostao živ. Pomenuti istoričar Ibn Ishak kaže (strana 679) da je tada izjavio: „O Allahu, pošto ti odlučuješ o ishodu rata između nas i njih, podari mi mučeništvo i ne dozvoli da umrem dok ne doživim ono što želim da vidim sa Benu Kurejza“. Ibn Ishak ga opisuje i kao „...čovjeka nagle naravi“ (strana 675). U rukama tog i takvog čovjeka je bila njihova sudbina, a Benu Kurejza su to prihvatili verujući da je to u rukama njihovih tradicionalnih saveznika, plemena Benu Avs.

Arapski istoričar Ibn Sa’d u djelu svoje knjige „Kitab al-Tabakat al-Kubra“ („Knjiga osnovnih izvora“) kaže: „Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, odredi Sa’d ibn Mua’dha da odluči o njihovoj sudbini. A on dade sljedeći nalog:
„Oni koji su dorasli za brijanje (odrasli muškarci) da budu ubijeni, a žene i djeca dati u robove i podijeljeni. Odmah zatim Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, reče: “Ti si to odlučio u potvrdu suda Allahova, iznad sedam nebesa“. Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, vrati se u utorak 7-og dana Zu-I-hidždže. Zatim naredi da se oni dovedu u Medinu gdje su iskopani rovovi na trgu. Poslanik Allahov, blagoslovio ga Allah, sjede sa Pratiocima (ashabima), dok su njih dovodili u malim grupama. A onda su im odrubljivali glave“.

I perzijski istoričar i teolog Al-Taberi bilježi ovu okolnost da su svi muškarci koji su dospjeli do punoljetstva ubijeni („Istorija“, tom 8., poglavlje „Pobjeda islama“, strana 38).

I u „Sahih al-Buhari“ (tom 4, knjiga 52, hadis 280), jednoj od šest hadiskih kanona islama (”Kutubus-Site”) iz sunitske kolekcije, koju je sakupio perzijski musliman Muhamed ibn Ismail al-Buhari, u naraciji Abu Said al-Khudrija, o ovome piše: „Kada je pleme Benu Kurejza bilo spremno da prihvati Sa’da (Sa’d ibn Mu’adha, o.a.), Allahov Poslanik posla po Sa’ada, koji je bio blizu. Sa’ad dojaha na magarcu, i kada dođe, Allahov Poslanik mu reče: „pristupi svome vođi“. I Sa’ad priđe i sjede pokraj Allahova Poslanika koji mu reče: „Ovi ljudi (Jevreji plemena Benu Kurejza, o.a.) su spremni da prihvate tvoj sud. Sa’ad reče: „Presuđujem da njihovi borci budu ubijeni, a da njihova djeca i žene budu uzeti kao zarobljenici“. Poslanik na to primjeti i reče: „O Sa’ade! Ti presudi njima kako bi presudio i gospodar Allah“. Skoro istovjetan tekst, također u naraciji Abu Said al-Khudrija, dat je na još jednom mjestu u pomenutoj „Sahih al-Buhari“, i to u tomu 5, knjiga 58, hadis 148.

Kao i ranije citirani istoričar Ibn Sa’d, i istoričar Ibn Ishak u svojoj knjizi „Osnivanje zajednice“, na strani 689, ovome opisu dodaje i sljedeću rečenicu: „Ti si to odlučio u potvrdu suda Allahova, iznad sedam nebesa“. Inače, Ibn Ishak daje i sljedeći opis ovih događaja, pa kaže: „I onda se oni predadoše, i Poslanik (Muhamed, o.a.) ih dade zatočiti u Medini u četvrti al-Harith, a žene u četvrti al-Najar. Zatim Poslanik izađe na trg u Medini i dade iskopati rovove na njemu. Onda posla po njih i dade da im se posijeku glave u ovim rovovima, kako su oni dovođeni u grupama. Među njima su bili i neprijatelji Allaha, Hajaj bin Akhtab (Hadžadž ibn Ahtab, vođa jevrejskog plemena Benu Nadir, koji se poslije „Bitke kod rovova“u aprilu 627. godine, sakrio u Medini kod sunarodnjaka iz plemena Benu Kurejza, o.a.) i Ka’b bin Asad (Ka’b ibn Asad, vođa jevrejskog plemena Benu Kurejza, o.a.) njihove vođe. Bilo ih je 600 ili 700, mada neki kažu i 800 ili 900. Kako su izvođeni u grupama pred Poslanika oni su pitali Ka’ba šta misli da će biti učinjeno sa njima. A on im odgovori: „Zar nikada nećete shvatiti? Zar ne vidite da stalno odvode grupu po grupu i da se niko ne vraća? Boga mi to znači samo smrt! Bićemo odvođeni dok Poslanik (Muhamed, o.a.) ne pobije sve nas“. Hajaj ibn Akhtab je izveden vani odjeven u ogrtač sa cvijetovima na kojem su bile rupe veličine vrha prsta, sa svake strane, tako da ga niko više ne bi mogao koristiti, dok su mu ruke bile vezane užetom opasanim oko njegova vrata. Kada je ugledao Poslanika reče: „Tako mi Boga, ne zamjeram sebi što sam bio tvoj protivnik, jer oni koji napuste Boga (ovdje misli na svoga Boga, svoju jevrejsku vjeru, o.a.) biće zaboravljeni“. Zatim priđe ostalima i reče: „Božije zapovijedi (ovdje misli na zapovijedi unutar jevrejske vjere, o.a.) su jedine ispravne. Ove poruke i proglas, o masakru Sinova Izraela su zapisane“. Zatim kleknu i odsjekoše mu glavu“.

Broj od 600 do 900 ubijenih pripadnika plemena Benu Kurejza pominje i perzijski istoričar i teolog Al-Taberi (838.- 923.g., koji citira ranijeg arapskog
istoričara Ibn Ishaka) u svojoj knjizi „Istorija“, tom 8., poglavlje „Pobjeda islama“ (strana 35), kao i arapski istoričar i Muhamedov biograf Ibn Hišam (umro 833.g.) u svojoj knjizi Al-Sira al-Nabavija („Život Poslanika“).

Već pomenuti srednjovjekovni arapski istoričar Ismail ibn Kathir (1301.– 1373.g.) u svom radu „Tefsir“ („Tefsir ibn Kathir“, tumačenje Kur’ana), također nam pominje detalj o kopanju jama u koje će biti bacani pogubljeni Jevreji, pa on zapisuje sljedeće: „Onda Poslanik Allahov naredi da se iskopaju jame, i oni iskopaše zemlju, i oni ih dovedoše sa rukama vezanim iza leđa, i odsjekoše im glave. Bilo ih je između sedamsto i osamsto. Djeca koja još bijahu nedorasla i žene su uzeti kao zarobljenici, a njihov imetak zaplijenjen“.

I više drugih hadiskih izvora na više mjesta, pominje ovo ubistvo, odnosno masakr odraslih zarobljenih muškaraca jevrejskog plemena Benu Kurejza. Tako nam perzijski islamski učenjak Abu Davud, sakupljač hadisa i autor četvrte, od šest glavnih zbirki sunitskih hadisa – „Sunan Abu Davud“, u knjizi 38, hadis 4398, u naraciji jevrejskog adolescenta Atija al-Kurazija, kaže: „Bio sam među zarobljenicima Benu Kurajza. Oni (ovdje misli na ashabe Muhameda, o.a.) su nas ispitivali i oni kojima je počela rasti brada su bili ubijeni, a oni kojima nije, nisu. Ja sam bio među onima kojima brada još nije bila rasla“.

Još nekoliko hadiskih naracija i zapisa jasno i direktno govore o ovome. Šta više, način i ton njihovog zapisa često se u današnje vrijeme koristi kao
„poklik“ za anti-Jevrejske stavove i mržnju. Pa tako u „Sahih Muslimu“, poglavlje 16, knjiga 41, hadis 6985, u naraciji Ebu Hureira, piše: “Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: „Ne smije biti pauze dok borba muslimana protiv Jevreja traje, i dok ih muslimani ne pobiju, dok se Jevreji sakrivaju iza stijene ili drveta, a stijena i drvo ne kažu: „Muslimani, sluge Allahove, evo Jevreja iza mene, dođite i ubijte ga. Ali drvo Garkad neće to reći, jer
je to drvo Jevreja”. Iz iste knjige (41) više hadisa opisuje ovaj isti poklik: hadis 6981 u naraciji Ibn Omera, kaže: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: Borićete se protiv Jevreja, i ubijaćete ih dok čak i stijena ne kaže: „Dođite 'vamo, muslimani, ovdje je Jevrej (koji se sakriva iza mene), ubijte ga“, hadis 6982 u naraciji Ubejdulaha, kaže: „Evo Jevreja iza mene“, hadis 6983 u naraciji Abdulah bin Omera: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: "Vi i Jevreji borićete se jedni protiv drugih dok i stijena ne progovori: „Evo Jevreja iza mene, dođi i ubij ga“, hadis 6984 u naraciji već pomenutog Abdulah bin Omera: „Allahov Poslanik, počivao u miru, reče: "Jevreji će se boriti protiv vas, i vi ćete ostvariti pobjedu nad njima sve dok i stijena ne bude rekla: „Muslimani, ovdje je Jevrej iza mene, ubite ga“.

I u hadiskoj kolekciji „Sahih al-Buhara“, u tomu 4, knjiga 52, hadis 176, u naraciji Abdullah bin Omera, piše: „Allahov Poslanik reče: „Vi (misli se na muslimane, o.a.) ćete se boriti sa Jevrejima, sve i dok se neki od njih ne budu sakrili iza stijenja. A stijenje će izdati njih rekavši: „O Abdullahu (slugo Allahov, o.a.)! Evo Jevreja koji se krije iza mene. Ubij ga“. I hadisa 177, iz iste 52 knjige, sadrži skoro istovjetan tekst, samo u naraciji Ebu Hurejrea, kao i knjiga 56, hadisa 791, u naraciji Abdulah bin Omera.

U hadisima se nigdje ne pominje broj ubijenih pripadnika plemena Benu Kurejza, osim što navode da žene nisu bile ubijene, osim jedne. Ova okolnost jasno je navedena u hadisu „Sunan Abu Davud“, u knjizi 8 - „Džihad“ („Kitab al-Džihad“ – /Knjiga o svetom ratu – Borba na Allahovom putu/), hadis 2665, u naraciji Aišinoj (Aiša bint Ebu Bakr /612– 678.g./ jedna od žena, ujedno i omiljena žena Muhamedova, nosila je titulu Umm-ul-Muminin – „Majke vjerujućih“ /muslimana/), gdje piše: „Ni jedna žena od Benu Kurejza nije bila ubijena, osim jedne. Ona je bila sa mnom, govoreći i smijući se iza leđa i svom snagom iz stomaka, dok je Poslanik Allahov (počivao u miru) ubijao njen narod sabljom (odsjecao im glave, o.a.). Iznenada jedan čovjek prozva njeno ime: „Gdje je taj i taj?“. Ona odgovori: „Ja sam ga ubila“. Ja je upitah: „Što si to uradila?“. A ona odgovori: “Osjećala sam ushićenje da to učinim“. Tada ovaj čovjek (musliman, o.a.) uhvati nju i odrubi joj glavu. Neću nikada zaboraviti kako se glasno smijala, znajući da će biti ubijena“. Kako nam prenosi arapski istoričar Ibn Ishak u biografiji o Muhamedu, ona je tokom opsade od strane muslimana, bacila sa grudobrana mlinski kamen, koji je ubio jednog od muslimanskih napadača, Kalal bin Suwaida. Zato, kada su je prepoznali, bila je i ubijena zajedno sa jevrejskim muškarcima. Ovo je zapisano i u knjizi perzijskog istoričara i teologa Al-Taberija, „Istorija“, tom 8, poglavlje „Pobeda islama“ (strana 36 i 41).

Više muslimanskih izvora navodi da je neposrednu egzekuciju zarobljenih Jevreja vršilo i nekoliko ličnih Pratilaca (Ashaba) Muhameda, među kojima i njegov rođak i zet Ali ibn Ebu Talib (596.- 661.g.), kao i Al- Zubair al- Avvam (594- 656.g.), također rođak Muhamedov, kasnije jedan od najuspješnijih vojnih zapovjednika „Rašidun armije“, istoimenog halifata iz vremena halifa Ebu Bakra i Omera).

imal đe masakr muslimanski nad Apaćima ili Mohikancima?

[n+1]

Ne kontam sveopšti ibret, radi se o događaju koji je poznat svima koji iole poznaju historiju ranog Islama. Shodno historijskim okolnostima, ne postoje drugi izvori osim islamskih u vezi ovog događaja, spominje se u ja mislim svakoj Muhammedovoj biografiji, uključujući i čuvenu i veoma čitanu biografiju autora Martina Lingsa, čak je pomenuti događaj i čuvena rečenica "danas se klanja ikindija tek kada uđemo u kvart Banu Kurejza" (ili tako nekako, parafraziram) bila u onoj seriji "Hazreti Omar" koju je haman svako gledao... Svaki referencirani citat u originalnom postu potvrđuje islamsku verziju te priče, bez davanja naročitog suda o tome. Čak se sjećam i ranijih rasprava na ovom forumu, a na ovu temu.

Događaj je bio takav kakav jeste, i nigdje nije opisan drugačije, a emocionalne rekacije se mogu razlikovati od čovjeka do čovjeka, u skladu sa generalnim religijskim uvjerenjima.

Gdje ti u ovih 8 postova odgovora na temu, prije tvog upisa, vidiš bilo kakav ibret, a kamoli sveopšti?

A što se tiče toga da događaj "nigdje nije opisan drugačije", to je apsolutno netačno, jer interpretacija bukvalno varira drastično. Većina nemuslimanskih autora i historičara smatra kako su Benu Kurejze zaista sarađivale sa mekanskim mušricima tokom Bitke na Hendeku, ili da su u najmanju ruku muslimani vjerovali u to, te da je odmazda bila posljedična reakcija, što je u direktnoj suprotnosti sa navodima i spekulacijama iz gore navedenog teksta, čijeg autora, evo, još uvijek nismo saznali, a koji tvrdi da je jevrejsko pleme zapravo muslimanima pomagalo protiv mušrika, samo da bi im se ovi zahvalili tako što će ih poklati.

Također, sama historijska autentičnost detalja (poput brojeva ubijenih) je višestruko osporavana, jer je Ibn Ishak prikupio svjedočenja preživjele jevrejske djece (koja će kasnije primiti islam), a zatim usmenom tradicijom to prenio svom učeniku, koji je potom prenio svom učeniku, Ibn Hišamu, a koji je to konačno zapisao, nekih 200 godina nakon samog događaja.

Međutim, znamo pouzdano da se sukob sa Benu Kurejz zaista dogodio, jer je ovlaš spomenut u Kur'anu, a spominje se i u hadisima. Međutim, iz gore navedenih faktografskih razloga, te činjenice da druga dva jevrejska plemena (Benu Kajnuka i Benu Nadir), mada su otvoreno neprijateljevala protiv Muhameda, i to svega 2-3 godine ranije, kada su muslimani još bili "opijeni" pobjedom na Bedru, bivaju protjerana, ali ne i pobijena, te ako znamo da Kur'an eksplicitno zabranjuje ubijanje zarobljenika, ostaje nedoumica oko pojedinosti samih događanja.

Postoje i oni koji smatraju, a vjerovatno su najbliži istini, da je dotadašnja Muhamedova praksa neubijanja zarobljenika, onih sa Bedra, koji su se potom vratili kao ratnici i pobjednici protiv Muhameda na Uhudu, a zatim i protjerivanja jevrejskog plemena Benu Nadir bez odmazde, samo da bi se ovi priključili Kurejšijama tokom Bitke na Hendeku; dakle, da je takva praksa, ustvari poslala poruku kako je Muhamed slab, kako ostavlja na životu neprijatelje koji se uvijek vraćaju da ugroze njega i muslimane, zbog čega ovaj put odlučuje poslati drugačiju poruku.

Takva interpretacija događaja ipak je značajno drugačija od ove koju čitamo u tekstu iz uvoda ove teme: Muhamed se plaši jevreja, čak i kada su miroljubivi, zbog čega ih optužuje na pravdi boga i potom čini masakr, kako bi efektivno ostao jedina vojna sila u regionu.

Ukratko, ono što želim reći jeste, kao i svaki put kada govorimo o događajima od prije više stoljeća ili milenija, ne postoje egzaktne i jasne istine, pa ih nema potrebe ni predstavljati takvima ("događaj je bio takav kakav jeste"), a bilo koja nepristrasna analiza istih ponudit će konstrastirana razmišljanja i tumačenja, zbog čega uvodni tekst ne spada u takve. A dodat ću - kao ni tvoj komentar.

Kada počneš post sa tvrdnjom "apsolutno netačno", onda se potrudi da održiš tempo, jer već u nastavku iste rečenice padaš sa "interpretacije se razlikuju". Svjestan sam da se interpretacije razlikuju, od najranijih pa sve do ove teme, kako možemo da vidimo, ali mene nije briga za interpretacije, niti sam pomenuo interpretacije, nego pričamo o historijskim činjenicama koje se mogu potvrditi iz više izvora, i osporiti niti iz jednog (barem ne relevantnog).

Dakle, koje to historijske činjenice prihvataju svi relevenatni Muhamedovi biografi, historičari koji su pokrili razdoblje ranog Islama, islamski učenjaci svih pravaca, a koje ni ti nisi osporio:
- Muhammed je imao sporazum sa Banu Qurejza, ovi su trebali pomoći muslimanima u borbi protiv Kurejšija, i neposredno pred sukob njihov odnos je bio dobar - savez
- U bitci kod hendeka Qurejza nisu poslali dogovorenu pomoć
- Nisu ni napali (da jesu, to bi bio možda kraj Islama), samo su se suzdržali od učešća u sukobu
- Nakon što su muslimani dobili bitku, Muhammed je naredio da se krene u obračun sa Banu Qurejza
- Bila je opsada
- Banu Qurejza su izgubili
- Muškarci su pogubljeni
- Žene i djeca su odvedeni u ropstvo

Ništa od ovog nisi ni pokušao da osporiš, jer kao što sam napisao, nije sporno, bez obzira na izvor, a neke od ovih stavki si eksplicitno potvrdio.

Jedino za šta si ti našao odstupanje od preovladavajućeg mišljenja je broj ubijenih Jevreja - jedan preživjeli dječak koji je postao rob je ispričao tačan broj nekome i onda se to prenosilo 200 godina po liniji učitelj - učenik, dok nije objavljeno. OK, čak i da ovaj izvor nekako "tuče" druge izvore (npr. Kesirov popularni tefsir, a OP navodi i druge islamski kredibilne izvore - a dopusti da izrazim sumnju), broj ubijenih ne mijenja suštinu djela.

Motivacija Jevreja (jesu li Jevreji nagovoreni od mušrika ili su samoinicijativno odlučili da odbiju pomoći) takođe nije kontroverzna - slažem se da opet većina misli da su nagovoreni od strane mušrika, kako si sam napisao. Priznajem da je početni post nagovijestio nešto drugo, i da nije dao dobre dokaze za to (promakli su mi komentari samog postavljača jer sam se više fokusirao na citate, koji ne prate baš najbolje komentare).

Isto važi i za prethodne interakcije Jevreja i muslimana, većina se slaže o prethodnom odnosu, a uvodničar teme nije baš tu dobro zahvatio istinu, tj. implicira drugačije.

Muhammedovo drugačije postupanje sa zarobljenicima nego što je obično radio je takođe nekontroverzan stav - opet se većina slažu po tome šta se ovdje desilo - tako da ne znam zašto to toliko obrazlažeš, pogotovo što početni post nije puno ulazio u to.

Prema tome, dok ima stvari koje je uvodničar, sada i ja vidim, loše postavio, ne možeš reći da je sam događaj opisan bitno različito u svim, ili većini relevantnih izvora. Zapravo, vrlo malo detalja se razlikuje, i ti detalji ne mijenjaju suštinu događaja. U tom smislu sam rekao da je događaj bio takav kakav jeste.

Na kraju, "sveopšti ibret" jeste malo pretjerivanje s moje strane ali pod tim mislim na sve upise na ovoj temi koji iskazuju vidljivu nervozu na samu priču o događaju, a pružaju malo ili nimalo kontrargumenata, zapravo tvoj post na koji sada odgovaram je jedini koji je imao bilo kakav trag konkretnosti, dok se većina ostalih - dodao bih, i raniji tvoji postovi - bave motivacijom postavljača teme.

BTW, nije mi jasno, jesu li se historičari usaglasili, ili egzaktna istina ne postoji

Ukratko, ono što želim reći jeste, kao i svaki put kada govorimo o događajima od prije više stoljeća ili milenija, ne postoje egzaktne i jasne istine

Većina nemuslimanskih autora i historičara smatra kako su Benu Kurejze zaista sarađivale sa mekanskim mušricima tokom Bitke na Hendeku

Ne, sve si pomiješao i pobrkao, ne znam odakle da te počnem ispravljati.

Kažeš, ne interesuju te interpretacije nego historijske činjenice, "koje se mogu potvrditi iz više izvora, i osporiti niti iz jednog (barem ne relevantnog)". Ne postoji više izvora. Postoji samo jedan izvor: Ibn Ishak. Isti onaj kojeg sam spomenuo u prethodnom postu, a koji je sakupio biografiju Poslanika, pa tako i ovaj događaj, prenosio ga usmeno svojim učenicima, sve do Ibn Hišama, koji ga je zapisao. Postoje, naravno, događaji iz života Muhameda koji su potkrijepljeni sa više izvora, koji iza sebe imaju i dokumentarnu autentičnost, ali ovaj nije jedan od njih. Uostalom, sam termin "historijske činjenice" je tupav, jer malo toga u historiji je zaista činjenica.

Nešto o samom događaju znamo i iz hadisa, ali hadisi nisu historijske činjenice, niti su prikupljeni od strane historičara, složit ćeš se. Sami hadisi variraju drastično glede događaja: od toga da su ubijene jedino glavešine plemena (njih 40) do toga da su pobijeni svi, a čak i kada tvrde da su pobijeni svi, brojevi idu od 400 do 900.

Jebi ga, kada hadisi spominju zmije koje pričaju, ili kada se ističe da su zapisani 400 godina nakon Muhameda, onda si prvi da istakneš kako hadisi ne bi bili priznati ni kao dokaz na lokalnom sudu u Žepču, a sada su Ibn Kesir i ekipa odjednom izvori na razini historijskih činjenica? Neće da može, jer i nisu.

Eh, postom izlistavaš navodne stavke oko kojih se slažu svi i odmah nagaziš na rasprkavajuću minu. Kada kažeš da je postojao sporazum, nejasno je na koji sporazum misliš, vjerovatno zato što ne znaš da se u biografiji Muhameda spominju dva potencijalna sporazuma.

Najprije imamo Medinsku povelju (ili ustav): kada je došao u Meku, Muhamed je sa njenim stanovnicima, a to uključuje i jevrejska plemena, zaključio sporazum koji je zacrtao obrise buduće islamske države, garantovao vjerske slobode, i precizirao da medinska plemena neće ratovati jedna protiv drugih.

Što nas dovodi ponovo do diferencijacije između historijske autentičnosti i islamskih izvora. Ne postoje historijski dokazi da je Medinska povelja zaista postojala (mada je muslimani smatraju neupitnom), neki historičari je posve osporavaju, većina pak smatra da je postojala, ali da je nejasno da li ju je Muhamed donio po dolasku u Medinu (kako muslimanu vjeruju), kada još nije imao puno vojnu i svaku drugu efektivnu vlast, ili se to desilo nakon što su jevrejska plemena poražena, jer je tada imao efektivnu vlast da takvu povelju i donese.

Bilo kako bilo, kada se kaže da je Benu Kurejze prekršio sporazum, ponekad se misli na Medinsku povelju, i njene odredbe o nenapadanju. Međutm, ponekad se spominje zaseban sporazum sa Benu Kurejz, koji je mogao biti aneks Medinskoj povelji, ili joj je mogao prethoditi (ako je Medinska povela nastala kasnije), a koji možda nije ni postojao, što smatra većina autora, a kojim se precizira da muslimani i Benu Kurejze neće voditi rat jedni protiv drugih.

U svakom slučaju, nije mi poznato da iko iole ozbiljan tvrdi kako je postojao sporazum koji precizira da će Benu Kurejze ratovati rame uz rame s Muhamedom, kako ti gore tvrdiš. To se čak ne tvrdi ni u tekstu iz uvodnog posta ove teme.

Samim tim, kada se kaže da je Benu Kurejze prekršio sporazum, time se ne implicira da su ga prekršili jer muslimanima nisu pritekli u pomoć, nego time što su prekršili odredbu neutralnosti, tako što su se priklonili Kurejšijama. Ako obratiš pažnju, tekst iz uvodnog posta također ističe da je Muhamed, za vrijeme bitke na Hendeku, postavio 300 ljudi prema smjeru Benu Kurejze, jer je očekivao njihov napad. A očekivao ga je jer su njegovi špijuni došli sa informacijom da se Benu Kurejze svrstao na stranu Kurejšija. Dakle, problem je bio napad, a ne odsustvo pomoći.

Uporedi sve što sam upravo napisao sa tvojim "činjenicama":

- Muhammed je imao sporazum (?) sa Banu Qurejza, ovi su trebali pomoći muslimanima (?) u borbi protiv Kurejšija, i neposredno pred sukob njihov odnos je bio dobar - savez
- U bitci kod hendeka Qurejza nisu poslali dogovorenu pomoć (?)

Na koncu, meni u svemu ovome nije ni bio cilj da "nađem odstupanje od preovladavajućeg mišljenja", kako kažeš, nego da istaknem kako ne postoji tek JEDNO mišljenje, što si ti tvrdio riječima "događaj je bio takav kakav jeste, i nigdje nije opisan drugačije", dok sad odjednom pričaš o preovladavajućim mišljenjima. Kakva mišljenja, ako nigdje nije opisan drugačije?

Nadalje, cilj mi je bio naglasiti da je članak iz uvodnog posta, u svom interpretativnom dijelom, neiskren i ideološki motiviran, iz razloga koje sam već naglasio. A ti razlozi ne tiču se tek broja ubijenih, nije to jedino što je sporno, nego se tiču i konteksta: da li je Muhamed, kako nepoznati autor to tumači, makijevelistički optužio, a potom i pobio jevreje, da bi ostao jedina vojna sila u Medini, ili je bilo riječ o odmazdi za transgresiju i kršenje sporazuma, što smatra većina stranih autora? Pošteno bi bilo reći: većina historičara smatra ovo drugo, ja pak smatram prvo, iz tih i tih razloga.

Kada se pročita gornji tekst, neminovno se stiče dojam da je Muhamed bio ISIL-ovac, daleki rođak Ratka Mladića po etici i moralu, što i jeste bila namjera autora. No, ako stvari stavimo u hronološki kontekst, pa kažemo: Čekaj malo, Muhamed je i prije bitke na Hendeku već godinama bio u ratu sa mušricima, i paralelno imao žestoke nesporazume sa jevrejima, pa nikada nije ubijao ni ratne zarobljenike niti jevreje, šta se to dogodilo, pa je ovaj put bilo drugačije? Zašto je ovo presedan? E tu otvaramo dijalog, koji autor teksta ne otvara, jer mu ne odgovara da otvori.

Da sumiram, nasuprot tvojoj ocjeni, BITNO JE RAZLIČITO, da li je ubijeno 40 ili 900 ljudi, kao što je BITNO RAZLIČITO da li su ubijeni da bi Muhamed eliminirao opoziciju ili radi kršenja vojnog sporazuma. I ti detalji apsolutno mijenjaju suštinu događaja.

Što se tiče postavljača teme, ako je želio/željela da razgovaramo o historiji islama, mogao/mogla je tako i reći, a ne pakovati priču u palestinsko-izraelski sukob. Stoga, pitanje šta je svrha teme je apsolutno na mjestu. O čemu pričamo? O Palestini i Izraelu, ili Muhamedu?

I na kraju, da ti odgovorm na posljednje pitanje, egzaktna istina ne postoji ni kada se historičari usaglase. Valjda je to jasno.

[KraljicaIzJajca]

... jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda...

Auh, kolega, obnovite znanje

https://encyclopedia.ushmm.org/content/ ... ge-origins

[n+1]

... jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda...

Auh, kolega, obnovite znanje

https://encyclopedia.ushmm.org/content/ ... ge-origins

Davno sam ti rekao da me ne kvotaš i staviš na foe. Nemam nikakvu namjeru s tobom voditi dijalog.

[KraljicaIzJajca]

... jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda...

Auh, kolega, obnovite znanje

https://encyclopedia.ushmm.org/content/ ... ge-origins

Davno sam ti rekao da me ne kvotaš i staviš na foe. Nemam nikakvu namjeru s tobom voditi dijalog.

Ne vodis dijalog na temi iskljucivo sa mnom.

O kakvom miru si pisao, to me je zaintrigiralo?

[Chmoljo]

... jer su muslimani i jevreji živjeli u miru (između ostalog, baš u Palestini) barem milenij nakon Muhameda...

Auh, kolega, obnovite znanje

https://encyclopedia.ushmm.org/content/ ... ge-origins

It should be noted that under the caliphate these marks of identification were not necessarily intended to be punitive. They were meant to both reinforce the dhimmi (protected religion) status of Jews and Christians which gave them certain rights and protections, while at the same time publicly branding them as socially inferior to Muslims

ono kad ga sam sebi plasiraš.